Kiedy wprowadziliśmy się do naszego nowego mieszkania, zaczęliśmy organizować nasze rzeczy, a potem planować podróż poślubną. Nie spieszyliśmy się, ale wszystko poszło nie tak, gdy moja teściowa postanowiła, że pojedzie z nami.
Dwa lata temu wyszłam za rozwodnika. W ogóle mi to nie przeszkadzało; wręcz przeciwnie, utwierdziło mnie to w przekonaniu, że ma dobre intencje. Wszystko było w porządku, dopóki mój mąż nie zaskoczył mnie niespodziewaną wiadomością. „Sara wkrótce się do nas wprowadzi. Dostała się na studia i będzie u nas mieszkać przez jakiś czas…”
Wyszłam za mąż w wieku 32 lat, czując się pewnie w swojej karierze i wyborach życiowych. Moi rodzice dobrze mnie wychowali i zapewnili mi dobrą edukację, więc wspinanie się po szczeblach kariery nie było dla mnie zaskoczeniem. Oczywiście były wyzwania, ale nic nie do pokonania. Teraz jestem zastępcą kierownika z solidną pensją i firmowym samochodem. To nie jest przechwalanie się; to tylko ilustracja stylu życia, do którego byłam przyzwyczajona.
Nigdy nie rozumiałam kobiet, które były zazdrosne o swoich mężów i kłóciły się z nimi bez powodu, ale teraz sama znajduję się w takiej sytuacji. Po urodzeniu naszego drugiego dziecka, zmagałam się z problemami hormonalnymi i przytyłam. Przybrałam prawie dwadzieścia kilogramów. Naturalnie, teraz nie wyglądam zbyt atrakcyjnie, sama siebie nie lubię i jestem bardzo zmartwiona.
Mój zięć to awanturnik. Ma talent do irytowania i denerwowania wszystkich wokół, nawet w błahych sprawach, jak brak grosza w reszcie od kasjera. Z powodu jego konfrontacyjnej natury, żaden pracodawca nie chce go zatrudniać na dłużej, i jest regularnie zwalniany. W ciągu ostatniego roku zmienił pracę pięć razy.
Małżeństwo, które kiedyś kwitło na miłości i wzajemnym szacunku, stało się teraz relacją transakcyjną. Często zdarza się to po wielu latach bycia razem. Mnie to spotkało w dziesiątym roku małżeństwa.
Nie mogę zrozumieć, dlaczego moja córka chce opuścić swoje pozornie idealne małżeństwo. Czy ktoś może mi doradzić?
Kiedy ich syn skończył 18 lat, jej mąż w końcu opuścił rodzinę. Już nas nie obchodził, a my jego. Gdzie jest, co robi, nie wiemy.
Mój mąż i ja mamy małe dziecko i jesteśmy małżeństwem od 6 lat. W tym czasie stawialiśmy czoła licznym wyzwaniom: problemom finansowym, kwestiom zaufania w naszym małżeństwie, bezrobociu i kryzysom zdrowia psychicznego. Ale udało nam się przez to wszystko przejść razem i byliśmy szczęśliwi aż do niedawna. Mój mąż jest jedynakiem, a jego ojciec, który mieszka poza miastem, postanowił wprowadzić się do nas na pięć miesięcy. Mieszkamy w mieszkaniu mojego męża. Jednak od pierwszego dnia nie mogliśmy znaleźć wspólnego języka z nim.
Są mężowie despotyczni, którzy krzyczą lub stają się nadmiernie dominujący. Są też pijacy lub lenie, którzy nic nie wnoszą do gospodarstwa domowego, ale przynajmniej niczego nie wymagają od swoich żon. Oba scenariusze są koszmarem dla kobiet. Ale mój przypadek jest inny; mam nowoczesnego, stylowego i inteligentnego skąpca, który myśli, że jest niemal doskonały.
Od pierwszego spotkania wiedziałam, że ta dziewczyna nie jest gotowa na życie małżeńskie. Nie chodziło o jej wiek, miała 24 lata. Problemem był brak odpowiedzialności. Ale mój syn tego nie rozumiał – pisze Anna. Kiedy przyprowadził ją, aby nas poznać, Kasia była bardziej zainteresowana swoim telefonem niż poznaniem nas.
Przyjęliśmy ją z otwartymi ramionami. Jej syn jest po prostu wspaniały. Spokojny, posłuszny, dobrze wychowany. Uwielbiamy spędzać z nim czas, obsypujemy go prezentami i troszczymy się o niego.
