Poznałam panią Kowalską przez moją ciocię. Pracowały razem. Chociaż straciły kontakt na przestrzeni lat, lubiłam od czasu do czasu rozmawiać z panią Kowalską. Wydawało się, że mamy podobne charaktery. Życie pani Kowalskiej nie było łatwe. W wieku trzydziestu pięciu lat urodziła drugiego syna, a zaledwie rok później jej ukochany mąż nagle zmarł. Została sama w małym dwupokojowym mieszkaniu z
– „Nigdy nie wyobrażałam sobie, że w wieku pięćdziesięciu dwóch lat stanę się pośmiewiskiem, i to wszystko przez mojego własnego syna,” żali się Anna swojej najlepszej przyjaciółce. „Pracujesz całe życie na dwa etaty, oszczędzasz każdy grosz, podejmujesz się każdej dodatkowej pracy, tylko po to, żeby twój syn miał więcej, a na końcu jesteś oskarżana o kradzież! To niewiarygodne…”
Aby zapewnić jej możliwość studiowania, zatrudniłam najlepszych korepetytorów. Okazało się jednak, że moje poświęcenia były na próżno. Mam też drugą córkę. To jest nasza historia.
Jestem niesamowicie dumna z mojej córki i uważam ją za wyjątkową osobę. Wychowałam ją sama po tym, jak jej ojciec nas opuścił, gdy była jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas, ale udało nam się przez to przejść. Teraz wspiera mnie finansowo, ale ma jedno życzenie: nie mówić o tym jej mężowi.
Pomimo wszystkiego, moja mama znajdowała sposoby na relaks i odprężenie. Pracowała niesamowicie ciężko i potrzebowała tych chwil spokoju. Mieszkaliśmy w starym budynku, otoczeni emerytami.
Wychowywanie dziecka, zwłaszcza córki, oznacza dawanie jej wszystkiego, co najlepsze. Mój mąż i ja zdaliśmy sobie z tego sprawę niemal jednocześnie. Nasza córka, Emilia, urodziła się późno w naszym życiu i wiedziałam, że będzie naszym jedynym dzieckiem. Nawet leżąc w szpitalu w kruchym stanie, powtarzałam to samo: kup najlepsze pieluchy i
– „Nigdy nie wyobrażałam sobie, że w wieku pięćdziesięciu pięciu lat będę postrzegana jako ta zła przez własnego syna,” żali się Sara swojej najlepszej przyjaciółce. „Pracowałam bez wytchnienia, brałam dodatkowe zmiany i poświęcałam tak wiele, aby dać mu lepsze życie, tylko po to, by zostać oskarżoną o zrujnowanie jego przyszłości…”
Jej mąż, Marek, był w tym samym wieku co ona. Była już wcześniej zamężna i miała córkę, podczas gdy dla niego było to pierwsze małżeństwo. Kiedy zaczęli się spotykać, wszystko wydawało się idealne.
Nigdy nie myślałam, że mężczyzna może porzucić swoją rodzinę z małymi dziećmi. Nawet gdy uczucia między mężczyzną a kobietą gasną, ludzie zazwyczaj zostają razem, aby dziecko mogło dorastać w pełnej rodzinie. Po 10 latach małżeństwa przeszliśmy razem przez wiele. Zbudowaliśmy dom, a ja urodziłam dwoje pięknych dzieci. Zawsze marzyłam o dużej rodzinie, a Marek był zachwycony, gdy dowiedzieliśmy się, że spodziewamy się dziecka.
Mam małą córeczkę, Norę, która ma prawie dwa lata, i razem tworzymy idealny zespół. W Polsce jest wiele samotnych matek takich jak ja, i chcę podzielić się naszą historią.
Na zewnątrz czekała na niego młoda kobieta… Jak bardzo się myliłam! W moich marzeniach, pragnieniach i przekonaniach. My, kobiety, jesteśmy od tego uzależnione. Kiedy zaszłam w ciążę, mój cały świat się zawalił. Ale nie miałam sobie nic do zarzucenia. Każdy wybiera swoją drogę: urodziłam bez męża, a mój były znalazł kogoś innego. Ani on, ani
Stojąc na stołku, próbuje je umyć, czasem upuszczając i tłukąc je, płacząc. Pocieszam ją, a potem ponownie myję talerze i kubki z powodu jakości pracy mojej asystentki.
