Mam na imię Marta i opowiem Wam, jak wygląda życie kobiety, której mąż nigdy nie odciął pępowiny od swojej matki. To historia o bólu, rozczarowaniu, ale też o sile, którą musiałam w sobie odnaleźć. Może inne Polki odnajdą w niej cząstkę siebie i odwagę, by zawalczyć o własne szczęście.
Od pierwszych chwil mojego małżeństwa z Magdą życie przypominało niekończący się sprawdzian z cierpliwości i wytrwałości. Każda moja pomyłka była jak iskra na beczce prochu, a sąsiedzka rywalizacja tylko podsycała domowe konflikty. Dziś, patrząc wstecz, zastanawiam się, czy można nauczyć się kochać kogoś nie za to, jaki mógłby być, ale za to, jaki naprawdę jest.
Mam na imię Mariola i od pięciu lat jestem żoną Zbyszka. Moja pasierbica Agata z dwójką dzieci co weekend zamienia nasz dom w pole bitwy, a ja coraz bardziej czuję się jak intruz we własnym życiu. To opowieść o mojej walce o siebie, o prawo do spokoju i o to, by nie zniknąć w cieniu cudzych oczekiwań.
Od dziesięciu lat jestem żoną i matką, ale coraz częściej czuję się jak niewidzialna służąca we własnym domu. Zawsze starałam się być wsparciem dla męża i dbać o rodzinę, lecz dziś pytam siebie: gdzie w tym wszystkim jestem ja? Moja historia to opowieść o walce o własną godność i prawo do szczęścia.
Już w progu usłyszałam własny głos, drżący od żalu: „Czy znowu kupiłeś prezent tylko dla swojej mamy, a o mnie zapomniałeś?” Tak zaczęła się najtrudniejsza noc mojego małżeństwa, kiedy musiałam zmierzyć się z własną niewidzialnością i zawalczyć o siebie. Ta historia to opowieść o rodzinnych konfliktach, codziennych rozczarowaniach i odwadze, by powiedzieć: dość.
Opowiadam o codziennym zmaganiu się z samotnością w małżeństwie, mimo że mój mąż mieszka ze mną pod jednym dachem. Każdego dnia próbuję pogodzić pracę, wychowanie dziecka i prowadzenie domu, czując się coraz bardziej niewidzialna i zmęczona. Zastanawiam się, czy to ja jestem winna, czy może problem leży gdzie indziej.
