To opowieść o miłości, stracie i niespodziewanej samotności, która nadeszła. Byłam oddaną żoną i matką, wierząc, że moja rodzina jest moim światem. Ale kiedy mój mąż odszedł do młodszej kobiety, moje życie się rozpadło. Pomimo prób utrzymania więzi z dziećmi, oddalili się ode mnie, zostawiając mnie samą w tej nowej rzeczywistości.
W wieku 60 lat, mój mąż i ja doszliśmy do bolesnego wniosku, że nasze dzieci już nas nie potrzebują. Cała trójka wzięła od nas, co chciała, i po prostu zostawiła ojca i matkę za sobą. Nasz syn nawet nie odbiera telefonu, gdy dzwonię. Czy nikt nie będzie tam, aby nam pomóc na starość? Wyszłam za mąż w wieku 20 lat.
Wieczorami wspominali swoje szczęśliwe i beztroskie życie, zanim ich dzieci opuściły rodzinne gniazdo. Każdy ma swoje troski i zmartwienia. Podczas gdy ich córka przynajmniej
W wieku 60 lat moja żona Kora i ja stanęliśmy przed trudną rzeczywistością, że nasze dzieci już nas tak bardzo nie potrzebują, jak kiedyś. Nasze troje dzieci – Hanna, Michał i Wiktor – dorosły i wyprowadziły się, pozostawiając nas w przestronnym domu, gdzie czuliśmy się zbędni. Ale nawigując przez tę nową fazę, znaleźliśmy nieoczekiwane sposoby na ponowne nawiązanie i redefinicję więzi rodzinnych, co doprowadziło do odnowionego poczucia celu i radości w naszym życiu.
W przestronnym domu z trzema sypialniami na przedmieściach, Ewa prowadzi spokojne życie samotności. Kiedyś pełen śmiechu i chaosu jej dzieci, Ani i Łukasza, teraz dom stoi w dziwnej ciszy. Jej sąsiad, Jan, od czasu do czasu pomaga jej w pracach domowych, ponieważ mobilność Ewy znacznie się zmniejszyła. Pomimo fizycznej odległości, trzyma się nadziei na ponowne spotkanie z dziećmi, które wyjechały, by śledzić swoje marzenia, pozostawiając ją w stanie pełnym nadziei oczekiwania.
