Od dnia narodzin mojego wnuka widuję go tylko na zdjęciach. Moja synowa nie pozwala mi go odwiedzać, a ja nie rozumiem, co zrobiłam źle. To opowieść o bólu, rodzinnych konfliktach i tęsknocie za bliskością.
To opowieść o Marku, który wracając z delegacji, przeżywa dramatyczną noc w pociągu, gdzie musi zmierzyć się z własnymi lękami, tęsknotą za rodziną i niespodziewanym bohaterem na czterech łapach. W tej historii splatają się rodzinne konflikty, poczucie winy i nieoczekiwane wsparcie. Czy jeden hałaśliwy bohater może odmienić los całej rodziny?
To opowieść o Marku, samotnym mężczyźnie, który zarabia jako „ojciec na godzinę”, i o Kacprze, chłopcu szukającym bliskości. Ich przypadkowe spotkanie w sklepie na obrzeżach Lublina staje się początkiem trudnej, emocjonalnej relacji. Historia pełna jest rodzinnych konfliktów, tęsknoty i pytań o to, czym naprawdę jest ojcostwo.
To opowieść o mojej codziennej walce z samotnością i odpowiedzialnością za psa, który stał się dla mnie wszystkim. Pokazuję, jak miłość do zwierzęcia potrafi być równie trudna, co piękna, i jak bardzo zmienia nasze życie. Zadaję pytania o granice poświęcenia i o to, czy można być szczęśliwym, kiedy nie można odejść.
Zbliżają się moje urodziny, ale zamiast radości czuję niepokój. Relacja z moją synową Milicą rozbiła naszą rodzinę, a ja nie wiem, jak odnaleźć się w tej nowej rzeczywistości. To opowieść o walce między miłością do syna a tęsknotą za dawnym domem.
Jestem Maryla. Mam trójkę dzieci, które rozjechały się po świecie, a ja zostałam sama w domu pełnym wspomnień. Opowiadam o tęsknocie, rozczarowaniach i nadziei, która czasem gaśnie, a czasem rozbłyska na nowo.
To historia o niespodziewanym spotkaniu po latach, które wywraca do góry nogami spokojne życie Kacpra. Opowiadam o tęsknocie, żalu i rodzinnych konfliktach, które nie pozwalają zapomnieć o przeszłości. Czy można naprawić błędy młodości i odnaleźć siebie na nowo?
Jestem Andrzej. Przez lata żyłem w cieniu rodzinnych konfliktów i tęsknoty za synem, który wyjechał za granicę. Pewien nieoczekiwany weekend odmienił wszystko, co myślałem o sobie i mojej rodzinie.
Od zawsze czułem, że babcia bardziej kocha swoje wyobrażenie o mnie niż mnie samego. Jej opowieści o naszym rzekomo bliskim kontakcie były dla niej powodem do dumy, a dla mnie – źródłem bólu i żalu. Dziś zastanawiam się, czy kiedykolwiek naprawdę chciała mnie poznać, czy tylko potrzebowała wnuka do swoich opowieści.
Siedzę przy kuchennym stole, a cisza po wyprowadzce dzieci dźwięczy mi w uszach. Z mężem próbujemy odnaleźć się na nowo, ale każde z nas ma swoje żale i niewypowiedziane pretensje. Czy można jeszcze odbudować bliskość, gdy wszystko się zmieniło?
