Jestem Andrzej. Przez lata żyłem w cieniu rodzinnych konfliktów i tęsknoty za synem, który wyjechał za granicę. Pewien nieoczekiwany weekend odmienił wszystko, co myślałem o sobie i mojej rodzinie.
Od zawsze czułem, że babcia bardziej kocha swoje wyobrażenie o mnie niż mnie samego. Jej opowieści o naszym rzekomo bliskim kontakcie były dla niej powodem do dumy, a dla mnie – źródłem bólu i żalu. Dziś zastanawiam się, czy kiedykolwiek naprawdę chciała mnie poznać, czy tylko potrzebowała wnuka do swoich opowieści.
Siedzę przy kuchennym stole, a cisza po wyprowadzce dzieci dźwięczy mi w uszach. Z mężem próbujemy odnaleźć się na nowo, ale każde z nas ma swoje żale i niewypowiedziane pretensje. Czy można jeszcze odbudować bliskość, gdy wszystko się zmieniło?
