Tej burzliwej nocy, gdy deszcz bębnił o szyby, moja szwagierka Ania z dziećmi stanęła na moim progu. Musiałam zmierzyć się z własnymi demonami z przeszłości i podjąć decyzję, czy otworzyć serce, czy pozostać w cieniu dawnych krzywd. To opowieść o bólu, rodzinnych konfliktach i poszukiwaniu przebaczenia.
Moje dzieci też nie chcą. Prawda jest taka, że tata jest naprawdę złośliwy. Mam starszego brata, który mieszka w innym województwie. Rzadko widuje tatę.
Czy to była wina taty? Krucha sylwetka mamy była widoczna przez jej nocną koszulę. Nowy samochód taty był kolejnym wyraźnym wspomnieniem z dzieciństwa Jacka. Stała obecność mamy na kanapie w salonie była oznaką jej depresji, ale Jacek zrozumiał to dopiero później. W latach 90. nikt w ich małym miasteczku nie rozmawiał o zdrowiu psychicznym.
Dwa lata temu moi rodzice w końcu złożyli pozew o rozwód. Szczerze mówiąc, powinni byli to zrobić dużo wcześniej. Odkąd pamiętam, nie mogli się dogadać i ciągle narzekali na siebie nawzajem. Zazwyczaj to ja byłam tą, która była między młotem a kowadłem. Najbardziej irytujące były momenty, kiedy obwiniali się nawzajem za wszystkie moje negatywne cechy. Teraz, po narodzinach mojej córki, zaczęli rywalizować o jej uwagę.
Kiedy byłem młody, miałem pełną, szczęśliwą rodzinę. Byliśmy we trójkę: ja, Mama i Tata. Ale życie pisze nieprzewidywalne historie. Mama trafiła do szpitala. Wkrótce jej już nie było na tym świecie. A Tata zaczął pić. Tak bardzo starał się poradzić sobie z żalem. Lodówka często była pusta. Chodziłem do szkoły brudny i głodny. Przestałem
