Moje dzieciństwo było jak niekończąca się burza – pełne krzyków, łez i samotności. Przez lata walczyłam o miłość i akceptację w rodzinie, która nigdy nie potrafiła mnie przytulić. Dziś pytam: czy można naprawdę wybaczyć tym, którzy złamali ci serce?
Opowiadam historię mojego dzieciństwa, kiedy mama zabierała mnie do pracy w hotelu. Tam, wśród luksusu i obcych ludzi, zaczęłam rozumieć, jak bardzo brakuje nam stabilności i bezpieczeństwa. To opowieść o marzeniach, rozczarowaniach i trudnych wyborach, które musieliśmy podjąć.
Dorastałem w ubóstwie, wychowywany przez matkę i babcię, które z trudem wiązały koniec z końcem. Moja matka nigdy nie mówiła o moim ojcu, ale raz wyznała, że ma on własną rodzinę i dzieci. Mimo że mój ojciec wie o moim istnieniu, nigdy nie próbował nawiązać ze mną kontaktu.
Mój ojciec był zagadką, cieniem w tle mojego życia. Moja mama i babcia robiły wszystko, co mogły, aby związać koniec z końcem, ale ciężar ubóstwa zawsze był obecny. Mój ojciec wiedział o mnie, ale zdecydował się trzymać z dala.
