Samotna w małej wiosce, babcia kontynuuje swoje codzienne obowiązki, dbając o ogród i dom. Jej syn mieszka w odległym mieście i rzadko ją odwiedza, pozostawiając ją z tęsknotą za wnukami.
To nie dlatego, że odeszli z tego świata, ale dlatego, że porzucili swoje obowiązki. Mój były mąż nigdy niczego nie obiecywał, więc nie mam do niego pretensji. Ale jego matka
To nie dlatego, że odeszli z tego świata, ale dlatego, że porzucili swoje obowiązki. Mój były mąż nigdy niczego nie obiecywał, więc nie mam do niego pretensji. Ale jego matka
Pozostawiona sama w małej wiejskiej miejscowości, babcia kontynuowała swoje codzienne rutyny, dbając o ogród i utrzymując dom. Jej syn mieszkał w odległym mieście i rzadko ją odwiedzał, pozostawiając ją tęskniącą za towarzystwem wnuków.
Dziadkowie często cenią sobie czas spędzany z wnukami, ale co się dzieje, gdy koszty tych wizyt zaczynają budzić wątpliwości? Nasza czytelniczka, Emilia, znalazła się w trudnej sytuacji.
Przyjęliśmy ją z otwartymi ramionami. Jej syn, nasz wnuk, jest prawdziwym skarbem. Spokojny, posłuszny i dobrze wychowany, cieszymy się każdą chwilą spędzoną z nim, obsypujemy go prezentami i troszczymy się o niego. Mimo naszych starań, doświadczamy smutku z powodu braku kolejnego wnuka.
Aby uczcić zakończenie siódmej dekady swojego życia, Elżbieta postanowiła zorganizować wystawną imprezę na modnym tarasie z muzyką na żywo i DJ-em. Zaprosiła przyjaciół, byłych kolegów z pracy i rodzinę, mając nadzieję na zbliżenie się do swoich wnuków.
Chodzi o to, że po prostu chciałam mieć wnuki! Co więcej—żądałam wnuków! Ale teraz, nie mogę nawet zobaczyć własnego dziecka… Urodziłam syna.
Nie lubię zajmować się małymi dziećmi i nie zamierzam opiekować się moimi wnukami. Teraz, gdy w końcu jestem na emeryturze, chcę żyć dla siebie i nie spędzać wolnego czasu na opiece nad dziećmi.
Halina zawsze marzyła o zostaniu babcią. Jej nieustająca presja na wnuki obciążyła jej relacje z synem, Tomaszem, i jego żoną, Ewą. Teraz, zdając sobie sprawę ze swoich błędów, Halina szuka drogi do przebaczenia i ma nadzieję naprawić ich zerwane więzi.
Byłem pewien, że nie będę samotnie starzał się, ale się myliłem. Teraz nikt mnie nie potrzebuje. Mimo że mieszkamy w tym samym mieście, rzadko się widzimy. Zawsze myślałem, że będzie ktoś, kto poda mi szklankę wody w moich zmierzchowych latach.
Odwiedzili nas w zeszłe lato, ale tylko na tydzień. Dzieci były zachwycone, biegały i bawiły się na zewnątrz. W ogrodzie mieliśmy huśtawki, a powietrze było świeże. Ale coś się zmieniło i teraz moja córka unika przyprowadzania dzieci do domku.
