Opowiadam o mojej codziennej walce z opieką nad starzejącą się mamą. Zmagam się z poczuciem winy, bezsilnością i samotnością, szukając wsparcia, którego tak bardzo mi brakuje. Moja historia to szczere wyznanie o granicach ludzkiej wytrzymałości i pytanie o to, gdzie kończy się obowiązek, a zaczyna prawo do własnego życia.
W środku nocy uciekłam z dziećmi przed przemocą, szukając ratunku u najbliższych. Zamiast pomocy spotkałam się z obojętnością i zamkniętymi drzwiami. Ta noc zmieniła moje życie i pokazała, jak trudno jest prosić o wsparcie, gdy świat odwraca wzrok.
Mam na imię Jadwiga, mam 70 lat i od kilku lat czuję się coraz bardziej samotna. Moja córka, Agnieszka, ma własną rodzinę i coraz mniej czasu dla mnie, a ja nie chcę być dla niej ciężarem. Dzielę się swoją historią, bo może ktoś z Was przeżywa coś podobnego i znajdzie tu zrozumienie.
