W cichej polskiej wsi, matka pielęgnuje swój ukochany ogród różany, tęskniąc za synem, który mieszka na drugim końcu kraju. Gdy życie rzuca nieoczekiwane przeszkody, oboje uczą się, że czasem miłość nie wystarcza, by pokonać dzielący ich dystans.
Siedząc w swoim ulubionym fotelu, wpatrywałem się w wyblakłe fotografie na kominku. Mój syn, Dawid, właśnie wyszedł po napiętej rozmowie. Nalegał, abym przeniósł się do domu opieki ze względu na brak miejsca w naszym małym, podmiejskim domu. Dom miał tylko dwie sypialnie, jedną zajmowałem ja, a drugą Dawid z rodziną.
Babcia nigdy nie była tylko starszą panią na bujanym fotelu. Dla mnie była latarnią mądrości i ciepła. Zawsze myślałem o sobie jako o osobie odpornej i empatycznej, ale podróż opieki nad nią okazała się bardziej wymagająca, niż kiedykolwiek sobie wyobrażałem. W wieku 92 lat zdrowie Babci zaczęło się pogarszać, a dwa lata temu zdiagnozowano u niej demencję. Nasze dni są pełne zarówno czułych chwil, jak i przytłaczających zmagań. Oto spojrzenie na naszą nieustającą historię.
Minęły trzy lata od śmierci mojego ojca, a wspomnienie naszej ostatniej rozmowy wciąż mnie prześladuje. Ojciec siedział w swoim ulubionym fotelu, jego niegdyś żywe oczy przygasły z powodu czasu i choroby. Jego głos, kiedyś silny i stanowczy, zredukował się do szeptu. Obok niego siedział jego wnuk, który często go odwiedzał i znał wszystkie jego zmagania.
Po rozwodzie musiałam wrócić z moim 7-letnim synem do domu ojca. Jego mieszkanie, pełne lat nagromadzonych rzeczy, nie pozwala nam żyć wygodnie. Mimo chaosu, tata nie chce się z niczym rozstać, ignorując wpływ na swojego wnuka.
Nie jestem mściwą osobą, co jest zaskakujące, biorąc pod uwagę świat, w którym żyjemy. Było słoneczne sobotnie popołudnie, a ja cieszyłam się spokojnym spacerem po naszym ogrodzie, chłonąc piękno wokół mnie i oddychając świeżym powietrzem. Nagle zauważyłam kobietę w okularach przeciwsłonecznych machającą do mnie. Gdy podeszłam bliżej, zdałam sobie sprawę, że to moja szwagierka, Marysia. To, co wydarzyło się potem, przywołało bolesne wspomnienia, które myślałam, że dawno pogrzebałam.
Mój mąż chce sprzedać dom mojego ojca. To przestronny, trzypokojowy dom. Mój ojciec jest w podeszłym wieku i mieszka sam; dlaczego potrzebuje tyle przestrzeni? Po sprzedaży moglibyśmy kupić małe mieszkanie dla siebie.
Pani Kowalska była w późnych latach siedemdziesiątych. Jej córka i syn rozważali sprzedaż domu, w którym mieszkała. Postanowili zabrać mamę do miasta. Ale pani Kowalska nie była z tego zadowolona. W końcu jej rodzice mieszkali tam całe życie. Nie chciała opuszczać swojej rodzinnej miejscowości. Jednak dzieci nie dawały za wygraną, ciągle poruszając ten temat. Pani Kowalska czuła się osaczona i bezradna.
W małym polskim miasteczku, młody chłopiec o imieniu Tomek składa obietnicę swojej najlepszej przyjaciółce, Sarze, że zawsze będzie przy niej. Gdy dorastają, życie prowadzi ich różnymi ścieżkami, a obietnica zostaje wystawiona na próbę. To opowieść o przyjaźni, marzeniach i surowych realiach życia.
Kiedy jego żona nagle zachorowała na silny ból brzucha, karetka zabrała ją do szpitala. Zrozpaczony mąż pojechał za nią, tylko po to, by dowiedzieć się, że jest przygotowywana do pilnej operacji. Powiedziano mu, aby wrócił do domu i zadzwonił później po aktualizacje. W ich cichym mieszkaniu znalazł jej rzeczy porozrzucane i zimną herbatę. Najważniejsze było
17-letni maturzysta, Kacper, przełamał stereotyp obojętnego nastolatka, zapraszając swoją prababcię, Zofię, na studniówkę. Zofia nie mogła uczestniczyć w swojej studniówce z powodu problemów finansowych, ale Kacper zadbał o to, aby miała swoją wyjątkową noc, 65 lat później.
