Dom wydawał się zimniejszy niż rześkie jesienne powietrze na zewnątrz, mimo że słońce świeciło jasno. Moja wnuczka i ja czekaliśmy, aż moja córka przyniesie pieniądze na jej nowy zimowy płaszcz.
Zawsze wierzyłam, że dopóki mogę, będę pomagać swoim dzieciom, a kiedy się zestarzeję, one pomogą mi. To bolesne uświadomić sobie, jak bardzo się myliłam co do własnych dzieci. Kiedy moje wnuki były małe, zawsze było: „Mamo, potrzebujemy cię.” Teraz, gdy wnuki dorosły, nie jestem już potrzebna. Nawet nie
Mówią, że tylko źli ludzie są samotni na starość. Najwyraźniej jestem jednym z nich. W wieku 75 lat jestem ciężarem dla własnych dzieci. Nie mają czasu, aby mnie odwiedzić lub przynieść mi leki. Na jaką pomoc mogę liczyć? Mój mąż zmarł, gdy mój najmłodszy syn miał zaledwie 10 lat. Wychowałam dwoje dzieci sama.
Jest takie powiedzenie: „Co z oczu, to z serca.” Często przypominam sobie o tym po rozmowach z moją mamą. Wydaje się, że zapomniała, że ma córkę, a nie tylko syna. Przynajmniej tak się zachowuje. Po ukończeniu szkoły średniej wyprowadziłam się z naszego małego miasteczka. Nie widziałam tam dla siebie przyszłości, więc spakowałam walizki i wyjechałam.
Jeśli nie zaczną się mną opiekować, sprzedam wszystko, co mam, aby zapłacić za prywatny dom opieki. To ich nauczy! Mój mąż i ja żyliśmy dla naszej rodziny, ale teraz czas pomyśleć o sobie.
Jeśli nie zaczną się mną opiekować, sprzedam wszystko, co mam, aby zapłacić za prywatny dom opieki. To ich nauczy! Mój mąż i ja żyliśmy dla rodziny, ale teraz czas pomyśleć o sobie.
Kiedyś koleżanki z pracy, ja i Ewa dzieliłyśmy wiele dni pracy, aż ona przeszła na emeryturę, a ja przejęłam jej rolę. Nigdy nie miała mi tego za złe i nawet pomogła mi zaaklimatyzować się na nowym stanowisku. Ale kiedy dowiedziałam się o jej samotnym życiu, serce mi pękło na jej myśl, i nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że częściowo sama jest sobie winna.
