Józef szczegółowo opisał, jak ich życia stały się równoległymi liniami – bliskimi, ale nigdy naprawdę się nie dotykającymi. Pisał o swoim rozczarowaniu brakiem dzieci, nie obwiniając Nikoli, ale wyrażając głęboko zakorzenioną urazę wobec ich wspólnej niepłodności. Przyznał się do szukania pocieszenia w ramionach innej – Katarzyny, współpracowniczki, która rozumiała jego troski i oferowała mu emocjonalne wsparcie, którego czuł, że brakuje mu w domu.