Od prawie dwóch tygodni jestem bez wsparcia i czułości. Mój mąż wyjechał do swoich rodziców i nawet nie zadzwonił. Zostałam sama z naszą córką, bezsenna i zmagająca się z trudnościami.
Niedawno moja mama przyjechała nas odwiedzić, chcąc zobaczyć swojego wnuka. Zapytałam ją, czy chce kawy. W tym momencie wybuchła płaczem: „Dlaczego pytasz? Czy nie jest oczywiste, że wróciłam?”
Przez lata znosiłam ciągłą krytykę i niezadowolenie mojej synowej z każdego prezentu, który jej dawałam. Doszło do punktu, w którym nie mogłam tego dłużej znieść. Każdy gest był przekręcany na obrazę, więc postanowiłam przestać.
Moja mama ciągle sprawia, że czuję się winna, bo nie mogę spędzać z nią całego czasu. Płacze przez telefon i jest bardzo zdenerwowana, gdy nie mogę być przy niej w każdej chwili. Mam 32 lata, jestem mężatką od sześciu lat i mam dwójkę dzieci. Naturalnie, jestem bardzo zajęta przez większość czasu. Moje najmłodsze dziecko nie chodzi jeszcze do przedszkola, a moje życie to wir obowiązków.
Dominika zawsze była silna i mądra, ale coś się zmieniło. Potrzebuję rady, jak jej pomóc.
Chcę podzielić się swoją historią życia, aby inne matki mogły uniknąć popełnienia tych samych błędów, co ja. Choć niezwykle trudno to przyznać, zdaję sobie sprawę, że to moja wina. Kiedy zrozumiałam, że jestem w ślepym zaułku, było już za późno. Moje relacje z mężem nie były najlepsze, zwłaszcza
Moja teściowa zachowuje się jak rozpieszczone dziecko. Jest dorosłą kobietą, niedługo skończy 60 lat, ale zachowuje się bardzo niedojrzale. Mój mąż jest jej jedynym synem. Wspiera ją we wszystkim i po prostu kocha swoją matkę. Uważam, że ona lubi to wykorzystywać. Jestem już matką dwójki dzieci. Planujemy trzecie dziecko. Zdaję sobie sprawę, że w domu,
Teraz ona kontynuuje studia, a my jesteśmy odpowiedzialni. Moja córka mieszka na odludziu, gdzie nie ma szkół ani nowoczesnych udogodnień. Dlatego mój prawnuk trafił do nas.
Mój mąż i ja poświęciliśmy wszystko dla naszych dzieci, a teraz jesteśmy sami i zmagamy się z trudnościami. Szukamy porady, jak sobie z tym poradzić i iść naprzód.
Wychowywanie dziecka, zwłaszcza córki, oznacza dawanie jej wszystkiego, co najlepsze. Mój mąż i ja zdaliśmy sobie z tego sprawę niemal jednocześnie. Nasza córka, Emilia, urodziła się późno w naszym życiu i wiedziałam, że będzie naszym jedynym dzieckiem. Nawet leżąc w szpitalu w kruchym stanie, powtarzałam to samo: kup najlepsze pieluchy i
Przez ponad dwie dekady słyszałam to samo. Jestem wyczerpana. Dlaczego moja mama nie może odpuścić myśli, że coś jestem winna mojej siostrze?
Tak, mój mąż pochodzi z bardzo zamożnej rodziny. Jego rodzice podarowali nam dom po naszym ślubie. Kilka lat później jego rodzice postanowili wyjechać za granicę.
