Jedna noc na komisariacie: Jak matczyna troska zmieniła moje życie na zawsze

– Gdzie jest mój syn?! – krzyknęła teściowa, wbiegając do kuchni z telefonem w dłoni. Była północ, a ja właśnie usypiałam małego Antosia. Zamarłam, czując jak serce wali mi w piersi. – Nie wiem, mamo, miał wrócić godzinę temu – odpowiedziałam cicho, próbując nie obudzić dziecka.

Ale Maria nie słuchała. Już wybierała numer na policję, a ja czułam, jak narasta we mnie panika. Wszyscy byliśmy po rodzinnej kolacji z okazji imienin mojego męża, Piotra. On wyszedł na chwilę „przewietrzyć się” z kolegą, a ja zostałam sama z teściową i niemowlakiem. Zawsze czułam się przy niej nieswojo – jej wzrok przeszywał mnie na wylot, jakby szukała we mnie winy za wszystkie niepowodzenia jej syna.

Telefon zadzwonił ponownie. Policjantka po drugiej stronie głosu poprosiła mnie, żebym natychmiast przyjechała na komisariat – z dzieckiem. Nie wiedziałam, co się dzieje. Maria już była gotowa do wyjścia, rzucając mi tylko krótkie: – Ubieraj Antosia. To przez ciebie Piotr tak się zmienił.

W samochodzie panowała cisza. Słychać było tylko szloch mojego synka i ciężki oddech Marii. Próbowałam zebrać myśli, ale w głowie miałam tylko jedno pytanie: co się stało z Piotrem?

Na komisariacie powitał nas młody policjant. – Pani Anna Nowak? Proszę za mną. – Spojrzał na mnie z czymś na kształt współczucia. Maria została w poczekalni, a ja weszłam do małego pokoju przesłuchań z Antosiem na rękach.

– Pani mąż został zatrzymany za prowadzenie samochodu pod wpływem alkoholu – powiedział policjant bez ogródek. – Twierdził, że musiał odreagować po kłótni w domu.

Poczułam, jak ziemia usuwa mi się spod nóg. Kłótnia? Przecież nawet nie rozmawialiśmy tego wieczoru dłużej niż kilka minut! Ale wiedziałam, że Piotr od miesięcy jest inny – zamknięty w sobie, drażliwy, coraz częściej znikał wieczorami.

– Czy może pani potwierdzić, co działo się dziś w domu? – zapytał policjant.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Czy mam bronić męża? Czy mówić prawdę? Przez głowę przelatywały mi obrazy: Piotr wracający późno w nocy, Maria wypominająca mi każdy błąd przy dziecku, samotność w czterech ścianach naszego mieszkania.

– Było spokojnie… do czasu aż Piotr wyszedł – odpowiedziałam wymijająco.

Policjant westchnął. – To nie pierwszy raz, prawda?

Zamilkłam. Wtedy do pokoju wpadła Maria.

– To wszystko przez nią! – krzyknęła, wskazując na mnie palcem. – Od kiedy Anna jest w naszym życiu, Piotr się stoczył! Ona go niszczy!

Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Chciałam krzyczeć, bronić się, ale zabrakło mi słów. Antoś zaczął płakać głośniej. Policjant próbował uspokoić Marię, ale ona nie dawała za wygraną.

– To ona powinna tu siedzieć! – wrzeszczała. – Ona wszystko rozbiła!

Wróciły do mnie wszystkie chwile upokorzenia: kiedy Maria krytykowała sposób, w jaki przewijam dziecko; kiedy Piotr mówił mi, żebym „nie przesadzała” z emocjami; kiedy czułam się niewidzialna we własnym domu.

Po godzinie wypuszczono nas do domu. Piotr został na noc w areszcie. W samochodzie Maria milczała, ale jej spojrzenie mówiło wszystko: to moja wina.

Wróciłam do pustego mieszkania i położyłam Antosia spać. Usiadłam na podłodze w kuchni i zaczęłam płakać. Czułam się jak intruz we własnym życiu. Z jednej strony kochałam Piotra i chciałam dla niego dobrze; z drugiej miałam dość bycia workiem treningowym dla jego frustracji i matczynej kontroli Marii.

Następnego dnia Piotr wrócił do domu. Nie spojrzał mi w oczy. Maria przyszła godzinę później z rosołem i kolejną porcją pretensji.

– Musisz się zmienić, Aniu – powiedziała chłodno. – Dla dobra dziecka.

Patrzyłam na nią i czułam narastający bunt. Czy naprawdę jestem winna temu wszystkiemu? Czy to ja powinnam się zmieniać?

Wieczorem Piotr usiadł obok mnie na kanapie.

– Przepraszam – wyszeptał. – Nie radzę sobie… Mama… Ty… Praca…

Chciałam go przytulić, ale coś mnie powstrzymało. Może pierwszy raz w życiu poczułam, że muszę zadbać o siebie.

Minęły tygodnie. Maria coraz częściej zaglądała do nas bez zapowiedzi, kontrolując każdy mój ruch przy dziecku. Piotr zamknął się jeszcze bardziej. Ja zaczęłam chodzić do psychologa.

Pewnego dnia spojrzałam w lustro i zobaczyłam kobietę zmęczoną walką o cudze szczęście. Zrozumiałam, że jeśli nie postawię granic teraz, nigdy nie będę szczęśliwa ani ja, ani mój syn.

Dziś wiem jedno: rodzina to nie tylko więzy krwi i obowiązek. To także prawo do własnych uczuć i granic.

Czasem pytam siebie: czy można być dobrą córką, żoną i matką jednocześnie? A może czasem trzeba wybrać siebie? Co wy byście zrobili na moim miejscu?