Między miłością a dumą: Dziadkowa walka o wnuczkę Zosię
— Nie możesz mi po prostu odebrać dziecka! — krzyknąłem, głos mi się załamał, a łzy napłynęły do oczu. Michał stał w progu, mocno trzymając Zosię za rękę. Moja córka, Agata, stała z boku, wpatrzona w podłogę, jakby chciała zniknąć z tej sceny.
— Andrzeju, ile razy mam ci powtarzać — nie możesz jej dawać tyle słodyczy! Lekarka mówiła wyraźnie: dieta! — Michał mówił chłodno, niemal bez emocji. Zosia patrzyła na mnie swoimi wielkimi niebieskimi oczami i widziałem w nich niezrozumienie i strach.
Moje serce pękało. Odkąd Agata straciła pracę w zeszłym roku, Zosia coraz częściej była u mnie i mojej żony, Barbary. Byliśmy dla niej azylem, gdy rodzice próbowali jakoś związać koniec z końcem. Razem chodziliśmy na bazar po świeże warzywa, uczyłem ją lepić pierogi — śmiała się wtedy tak głośno, że Barbara mówiła: „Znowu rozrabiacie!”. Czasem dawałem jej za dużo czekolady albo loda — ale czy nie od tego jest dziadek?
Ale Michał… On nigdy nie lubił tego, że Zosia tak chętnie do nas przychodzi. Od początku czułem jego dystans. „Myślisz, że lepiej wychowasz moje dziecko?” — rzucił kiedyś w kuchni, gdy byliśmy sami. Nie odpowiedziałem. Nie chciałem awantury przy Agacie.
A teraz, kiedy przyszedł po Zosię i powiedział, że więcej nie może do nas przychodzić, bo „nie umiemy się nią zajmować”, poczułem się tak, jakby ktoś wyrwał mi serce. Próbowałem później rozmawiać z Agatą. Dzwoniłem do niej wieczorem — nie odbierała. Barbara milczała całą noc, tylko siedziała przy stole i patrzyła w pustkę.
Następne dni były jak żałoba. W domu panowała cisza — nie było już stukotu małych stóp na korytarzu ani śmiechu zza firanki. Zacząłem się zastanawiać nad wszystkim: czy naprawdę popełniłem błąd? Byłem za miękki? A może Michałowi po prostu przeszkadzało to, że Zosia woli być u nas?
Pewnego popołudnia zebrałem się na odwagę i poszedłem do nich. W mieszkaniu było ciemno, Michała nie było. Agata wpuściła mnie do środka, ale nie spojrzała mi w oczy.
— Agata… Proszę cię… Powiedz mi, co się dzieje? Dlaczego nie mogę widywać Zosi?
Milczała przez chwilę, potem wyszeptała:
— Tata… Michał uważa, że… że za bardzo rozpieszczasz Zosię. Mówi, że musi być dyscyplina i porządek. I… wiesz przecież, jak nam ciężko finansowo. On uważa, że lepiej będzie, jeśli Zosia będzie więcej z nami… dopóki nie wyjdziemy na prostą.
Poczułem gulę w gardle.
— Ale ja mogę wam pomóc! Wiesz przecież, że oddałbym wszystko!
Agata w końcu spojrzała na mnie — oczy miała czerwone od płaczu.
— Wiem, tato… Ale Michał nie chce twojej pomocy. Mówi, że to nie twoja rola.
Wróciłem do domu załamany. Barbara czekała na mnie w drzwiach — tylko pokręciłem głową.
— Nie pozwolą nam widywać Zosi — powiedziałem cicho.
Barbara usiadła obok mnie i ścisnęła moją dłoń.
— Może to minie… Może zrozumieją, ile dla nich znaczysz.
Ale mijały tygodnie i Zosia nie przychodziła. Zacząłem śnić jej głos i śmiech. Za każdym razem gdy słyszałem dziecięcy śmiech na podwórku, serce mi stawało z nadziei.
Pewnego dnia przyszło pismo z MOPS-u. Michał zgłosił, że „dziecko nie miało zapewnionej właściwej opieki u dziadków”. Wezwano mnie i Barbarę na rozmowę.
Barbara trzęsła się całą drogę do ośrodka. Pracownica socjalna — pani Katarzyna Nowak — była młoda i miała łagodny uśmiech.
— Panie Andrzeju, chcemy poznać pańską wersję wydarzeń — powiedziała spokojnie.
Opowiedziałem wszystko: jak opiekowaliśmy się Zosią podczas ich pracy, jak staraliśmy się dać jej miłość i bezpieczeństwo w trudnym czasie.
Pani Katarzyna słuchała uważnie i zapytała:
— Czy wie pan, że to rodzice mają prawo decydować o tym, gdzie przebywa dziecko?
— Wiem… Ale czy nie liczy się też to, czego chce dziecko? Czy nie jest ważne, żeby miało miłość z każdej strony?
Po rozmowie wyszliśmy na szare popołudnie na Pradze. Barbara objęła mnie ramieniem.
Przez kolejne dni czekaliśmy na decyzję MOPS-u. Nie mogłem spać — myślałem tylko o Zosi i o tym, jak dorasta bez nas. Czy nas zapomni? Czy Michał będzie jej mówił złe rzeczy o mnie?
Pewnego ranka zadzwonił telefon. To była Agata.
— Tato… Zosia chce cię zobaczyć — powiedziała cicho.
Serce podskoczyło mi do gardła — radość mieszała się ze smutkiem.
Kiedy w końcu zobaczyłem Zosię, rzuciła mi się na szyję jak dawniej.
— Dziadku… zrobisz mi jeszcze raz pierogi? — zapytała przez łzy.
Nie potrafiłem powiedzieć nic innego niż:
— Zawsze będę tu dla ciebie, kochanie.
Ale kiedy wyszli, zostałem sam w pustej kuchni i myślałem: Czy naprawdę popełniłem błąd kochając swoje dziecko i wnuczkę ponad wszystko? Czy można znaleźć równowagę między troską rodzica a miłością dziadka? Co wy byście zrobili na moim miejscu?