Odkryłam sekret mojej synowej: Ukryte dziecko, które zmieniło naszą rodzinę na zawsze
— Mamo, muszę ci coś powiedzieć — Michał stał w progu kuchni, blady jak ściana, a jego dłonie drżały, gdy ściskał kubek z herbatą. Był środek sierpnia, upał lał się z nieba, a ja czułam, jakby ktoś otworzył lodówkę prosto na moje serce.
— Co się stało? — zapytałam, próbując ukryć niepokój. Odkąd wróciliśmy z rodzinnych wakacji nad morzem, Michał był inny. Milczący, rozkojarzony, unikał wzroku swojej żony, Agaty. Myślałam, że to tylko zmęczenie albo stres w pracy. Ale teraz widziałam, że to coś poważniejszego.
— Poznałem kogoś — powiedział cicho. — Na delegacji w Poznaniu. To nic się jeszcze nie wydarzyło… ale nie mogę przestać o niej myśleć.
Poczułam, jak ziemia usuwa mi się spod nóg. Michał i Agata byli razem od liceum. Wychowali się na tym samym osiedlu, razem chodzili na pierwsze randki do kina Bajka. Ich ślub był dla mnie jednym z najszczęśliwszych dni w życiu. A teraz mój syn mówi mi, że zakochał się w innej?
— Michał… — zaczęłam, ale przerwał mi.
— Wiem, co powiesz. Że jestem egoistą. Ale ja… ja nie wiem już, kim jestem. Z Agatą od dawna jest źle. Ona jest zamknięta w sobie, ciągle smutna. Próbowałem z nią rozmawiać, ale ona tylko mówi: „Wszystko w porządku”.
Nie spałam tej nocy. Przewracałam się z boku na bok, myśląc o Agacie. Zawsze była cicha i zamyślona, ale odkąd urodziła Zosię cztery lata temu, jakby jeszcze bardziej zamknęła się w sobie. Michał mówił czasem, że nie potrafi do niej dotrzeć. Ale przecież każda matka wie, jak trudne są pierwsze lata z dzieckiem.
Następnego dnia postanowiłam porozmawiać z Agatą. Zastałam ją na balkonie, patrzyła w dal na blokowisko.
— Agatko — zaczęłam delikatnie — czy wszystko u was dobrze?
Spojrzała na mnie nieobecnym wzrokiem.
— Tak, wszystko dobrze — odpowiedziała mechanicznie.
— Wiem, że nie jest łatwo… Michał też czasem się martwi.
Wtedy jej oczy zaszkliły się łzami.
— Ja… ja nie wiem już, jak żyć — wyszeptała. — Czasem mam wrażenie, że jestem tylko cieniem.
Objęłam ją i pozwoliłam jej się wypłakać. Nie pytałam o szczegóły. Wiedziałam tylko jedno: muszę jej pomóc.
Kilka dni później wydarzyło się coś dziwnego. Przyszła do nas listonoszka z poleconym listem zaadresowanym do Agaty. Była wtedy w pracy, więc zostawiłam go na stole. Wieczorem zobaczyłam ją blednącą przy kuchennym blacie z rozdartą kopertą w ręku.
— Co się stało? — zapytałam zaniepokojona.
Agata spojrzała na mnie przerażonym wzrokiem.
— Muszę wyjść — rzuciła tylko i wybiegła z mieszkania.
Nie spałam całą noc. Rano znalazłam ją skuloną na ławce przed blokiem. Miała czerwone oczy i drżące ręce.
— Agata, proszę cię… powiedz mi prawdę — poprosiłam cicho.
Wtedy opowiedziała mi wszystko. Miała 19 lat i była zakochana po uszy w chłopaku ze swojej klasy — Piotrze. Zaszła w ciążę tuż przed maturą. Rodzice kazali jej oddać dziecko do adopcji. Nie miała wyboru. Przez lata próbowała o tym zapomnieć, ale nigdy nie przestała myśleć o swoim synku.
— Ten list… to od niego — wyszeptała. — Od mojego syna. Ma teraz 17 lat i chce mnie poznać.
Poczułam dreszcze na całym ciele. Przez chwilę nie mogłam wydobyć z siebie głosu.
— Michał nic nie wie? — spytałam cicho.
Agata pokręciła głową.
— Bałam się mu powiedzieć. Bałam się, że mnie zostawi… że uzna mnie za kłamczuchę.
Przez kolejne dni chodziłam jak struta. Michał coraz częściej znikał z domu pod pretekstem pracy. Agata zamknęła się w sobie jeszcze bardziej. W końcu zebrałam się na odwagę i powiedziałam Michałowi prawdę.
— Synu… musisz wiedzieć coś ważnego o Agacie — zaczęłam drżącym głosem.
Kiedy usłyszał całą historię, najpierw milczał długo, potem wybuchnął:
— Dlaczego mi nie powiedziała?! Jak mogła tyle lat ukrywać przede mną coś takiego?
Patrzyłam na niego ze łzami w oczach.
— Może bała się twojej reakcji? Może sama nie potrafiła sobie z tym poradzić?
Michał wybiegł z domu trzaskając drzwiami. Przez dwa dni nie dawał znaku życia. W końcu wrócił — zmęczony i przygnębiony.
— Muszę z nią porozmawiać — powiedział tylko.
Spotkali się wieczorem w kuchni. Siedziałam za ścianą i słyszałam ich podniesione głosy:
— Dlaczego mi nie powiedziałaś?!
— Bałam się! Myślałam, że mnie zostawisz!
— A teraz co mam zrobić? Mam udawać, że nic się nie stało?
Potem długo panowała cisza. W końcu usłyszałam cichy płacz Agaty i szloch Michała.
Minęły tygodnie zanim sytuacja zaczęła się normować. Michał zerwał kontakt z kobietą z Poznania. Agata spotkała się ze swoim synem — Dawidem — pierwszy raz od siedemnastu lat. Było dużo łez i trudnych rozmów, ale też nadzieja na nowy początek.
Zosia powoli zaakceptowała fakt, że ma starszego brata gdzieś tam w świecie.
Dziś patrzę na moją rodzinę i widzę blizny po tej burzy — ale też siłę i odwagę do stawiania czoła prawdzie.
Czasem zastanawiam się: ile jeszcze tajemnic kryją nasi najbliżsi? Czy naprawdę potrafimy wybaczyć wszystko tym, których kochamy?