Zdrada, która zmieniła wszystko: Historia miłości i zdrady w polskim małżeństwie

Dzwoniła jakaś Monika. Mój mąż kilka razy wyznał jej miłość. Obiecał, że przyjedzie za kilka dni. Siedziałam na kanapie, trzymając telefon w rękach, czując, jak moje serce rozpada się na milion kawałków. W naszych relacjach z mężem, Damianem, różnie bywało. W pewnym momencie naprawdę się kochaliśmy. Ale chyba zacznę od początku.

Kiedy byłam młodą, siedemnastoletnią dziewczyną marzącą o pokoju na całym świecie, błyskawicznej karierze i księciu na białym koniu, poznałam jego. Tego jedynego. Damian miał wtedy dwadzieścia lat, ale wydawało się, że zna mnie jak nikt inny. Zalecał się do mnie z takim wdziękiem i pewnością siebie, że nie mogłam się oprzeć. Był moim pierwszym prawdziwym uczuciem, pierwszym pocałunkiem i pierwszym rozczarowaniem.

Pobraliśmy się młodo, pełni nadziei i planów na przyszłość. Nasze życie było jak bajka – przynajmniej na początku. Damian pracował jako inżynier budowlany, a ja studiowałam pedagogikę. Mieliśmy małe mieszkanie w centrum Warszawy, które było naszym azylem. Każdy dzień był pełen śmiechu i miłości.

Jednak z czasem coś zaczęło się zmieniać. Damian coraz częściej wracał późno z pracy, tłumacząc się nadgodzinami i projektami, które musiał skończyć. Zaczęłam zauważać drobne zmiany – jego zapach perfum nie był już taki sam, a w jego oczach pojawiła się jakaś nieobecność.

Pewnego wieczoru, gdy siedzieliśmy przy kolacji, postanowiłam zapytać go wprost:

– Damian, czy coś się dzieje? – spytałam, starając się ukryć drżenie w głosie.

Spojrzał na mnie zaskoczony, ale szybko odzyskał spokój.

– Nie, kochanie. Po prostu dużo pracy – odpowiedział z uśmiechem, który nie sięgał jego oczu.

Chciałam mu wierzyć. Naprawdę chciałam. Ale intuicja podpowiadała mi coś innego.

Kilka tygodni później znalazłam w jego kieszeni paragon z restauracji, której nie znałam. Był tam sam? A może z kimś? Moje myśli zaczęły krążyć wokół tej jednej myśli – zdradza mnie.

Nie miałam odwagi skonfrontować go od razu. Zamiast tego zaczęłam obserwować jego zachowanie jeszcze uważniej. Każdy telefon, każdy SMS wydawał mi się podejrzany.

Aż do tego dnia, kiedy zadzwoniła Monika.

– Cześć, Damian – usłyszałam jej głos w słuchawce. – Tęsknię za tobą. Kiedy przyjedziesz?

Serce mi stanęło. Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę.

– Już niedługo, obiecuję – odpowiedział Damian z czułością w głosie, której dawno nie słyszałam.

Rozłączyłam się szybko, zanim zdążył zauważyć moją obecność. Łzy napływały mi do oczu.

Przez kilka dni chodziłam jak w transie. Nie wiedziałam, co robić. Urządzić awanturę? Rozwieść się? Mogłam to zrobić w każdej chwili, ale coś mnie powstrzymywało.

W końcu postanowiłam porozmawiać z nim otwarcie. Kiedy wrócił do domu tego wieczoru, czekałam na niego w salonie.

– Musimy porozmawiać – powiedziałam stanowczo.

Spojrzał na mnie zaskoczony.

– O czym? – zapytał ostrożnie.

– O Monice – odpowiedziałam bez ogródek.

Jego twarz pobladła.

– Skąd… skąd o niej wiesz? – zapytał cicho.

– To nieważne – odparłam z goryczą. – Ważne jest to, co zamierzasz teraz zrobić.

Przez chwilę milczał, a potem usiadł obok mnie.

– Przepraszam – powiedział w końcu. – Nie wiem, co we mnie wstąpiło. To był błąd.

Chciałam mu wierzyć. Naprawdę chciałam. Ale coś we mnie pękło tego dnia.

Przez kolejne tygodnie próbowaliśmy naprawić nasze małżeństwo. Chodziliśmy na terapię dla par i rozmawialiśmy więcej niż kiedykolwiek wcześniej. Ale cień Moniki zawsze wisiał nad nami.

Pewnego dnia Damian przyszedł do mnie i powiedział:

– Kochanie, muszę być szczery. Nie potrafię zapomnieć o Monice.

To był cios prosto w serce.

– Więc co teraz? – zapytałam zrezygnowana.

– Myślę… myślę, że powinniśmy się rozstać – odpowiedział z bólem w głosie.

To była decyzja, której oboje się baliśmy, ale wiedzieliśmy, że to jedyne wyjście.

Rozwód był trudny i bolesny. Straciłam nie tylko męża, ale i najlepszego przyjaciela. Jednak z czasem zaczęłam dostrzegać światełko w tunelu.

Zaczęłam nowe życie jako singielka. Skupiłam się na pracy i pasjach, które wcześniej zaniedbałam. Odkryłam w sobie siłę, której wcześniej nie znałam.

Czasami zastanawiam się nad tym wszystkim i pytam siebie: czy mogłam zrobić coś inaczej? Czy mogłam uratować nasze małżeństwo? A może to wszystko było nieuniknione? Co wy byście zrobili na moim miejscu?