„Moja Teściowa Traktuje Mnie Jak Służącą: Ciągle Powtarza, Że Mam Szczęście, Że Mam Dom do Sprzątania”

Moja teściowa, Anna, to kobieta, która nigdy do końca nie dorosła. Mając prawie 60 lat, nadal zachowuje się jak rozpieszczone dziecko, oczekując, że wszyscy wokół będą spełniać jej kaprysy. Mój mąż, Marek, jest jej jedynym synem i bezgranicznie ją uwielbia. Ta dynamika stworzyła dla mnie trudne środowisko, zwłaszcza że wychowujemy dwoje małych dzieci i planujemy trzecie.

Od momentu, gdy poślubiłam Marka, Anna jasno dała do zrozumienia, że widzi mnie jako przedłużenie swojej służby domowej, a nie członka rodziny. Często wpadała bez zapowiedzi, oczekując, że porzucę wszystko i zajmę się jej potrzebami. Czy to zrobienie herbaty, czy sprzątanie po niej – traktowała mnie jak służącą.

„Masz szczęście, że masz dom do sprzątania,” mówiła z uśmiechem, jakby moja rola w rodzinie polegała wyłącznie na utrzymaniu porządku. To było irytujące, ale Marek zawsze to bagatelizował jako sposób bycia jego matki.

„Ona nic złego nie ma na myśli,” mówił. „Jest po prostu staroświecka.”

Ale to nie było tylko staroświeckie; to było poniżające. Zachowanie Anny wykraczało poza komentarze dotyczące sprzątania. Krytykowała moje rodzicielstwo, mówiąc, że jestem zbyt pobłażliwa wobec dzieci lub że nie karmię ich odpowiednio. Podważała moją autorytet przed nimi, co utrudniało mi ustanowienie jakiejkolwiek dyscypliny.

Pewnego szczególnie trudnego dnia zapadło mi w pamięć. Całą noc czuwałam przy naszym najmłodszym dziecku, które miało gorączkę. Zmęczona próbowałam nadrobić brak snu, gdy Anna pojawiła się w drzwiach. Bez żadnego powitania wparowała do środka i zaczęła narzekać na bałagan w domu.

„Naprawdę, co ty robisz cały dzień?” szydziła. „Powinnaś być wdzięczna, że masz dom do sprzątania.”

Poczułam przypływ gniewu i frustracji. Byłam na skraju wyczerpania, próbując opiekować się chorym dzieckiem i utrzymać dom w porządku, a ona miała czelność umniejszać moje wysiłki. Ale zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, Marek wkroczył.

„Mamo, proszę,” powiedział łagodnie. „Ona miała ciężką noc.”

Anna przewróciła oczami i mruknęła coś pod nosem o tym, że kobiety dzisiaj są zbyt miękkie. Następnie usadowiła się wygodnie na kanapie, oczekując, że podam jej obiad.

W miarę upływu miesięcy zachowanie Anny tylko się pogarszało. Zaczęła pojawiać się częściej, często zostając na długie godziny i stawiając coraz więcej żądań. Marek nadal ją bronił, twierdząc, że jest po prostu samotna i potrzebuje towarzystwa.

Ale to nie chodziło tylko o towarzystwo; chodziło o kontrolę. Anna zdawała się czerpać przyjemność z tego, że sprawiała, iż czułam się mała i nieistotna. Robiła złośliwe uwagi na temat mojego gotowania, umiejętności prowadzenia domu, a nawet wyglądu.

„Wyglądasz na zmęczoną,” mówiła z udawaną troską. „Może powinnaś lepiej o siebie dbać.”

To był niekończący się cykl krytyki i umniejszania, który odbijał się na moim zdrowiu psychicznym. Próbowałam rozmawiać o tym z Markiem, ale on zawsze szybko bronił swojej matki.

„Ona jest po prostu taka,” mówił. „Nie ma złych intencji.”

Ale szkoda była realna. Jej ciągła obecność i negatywne komentarze tworzyły toksyczne środowisko w naszym domu. Czułam się jakbym chodziła po cienkim lodzie, ciągle próbując ją zadowolić, jednocześnie dbając o rodzinę.

Przygotowując się na przyjście trzeciego dziecka, wiedziałam, że coś musi się zmienić. Nie mogłam dalej żyć pod opresyjnym cieniem Anny. Ale za każdym razem gdy próbowałam wyznaczyć granice, Marek oskarżał mnie o bycie zbyt surową lub niewdzięczną.

„To twoja teściowa,” mówił. „Musisz okazywać jej szacunek.”

Ale szacunek działa w obie strony, a Anna nie okazywała mi żadnego. Czułam się uwięziona w sytuacji, w której moje uczucia i potrzeby były ciągle ignorowane.

W końcu nie było szczęśliwego zakończenia. Anna nadal dominowała w naszym życiu, a Marek pozostawał ślepy na szkody jakie wyrządzała. Czułam narastającą urazę i izolację, walcząc o znalezienie sposobu na współistnienie z kobietą, która widziała we mnie tylko służącą.