„Podczas Śniadania Moja Teściowa Narzekała, że Już Nigdy Nas Nie Odwiedzi”: Nie Otrzymamy Od Niej Żadnej Pomocy

Przeprowadzka do naszego nowego domu miała być spełnieniem marzeń. Moja żona, Kasia, i ja oszczędzaliśmy przez lata, aby móc sobie pozwolić na własne miejsce. Mieliśmy dość wynajmowania i radzenia sobie z właścicielami, którzy nigdy nie dbali o stan swoich nieruchomości. Więc kiedy w końcu dostaliśmy klucze do naszego nowego domu, byliśmy w siódmym niebie.

Pierwsze kilka tygodni było wirującym wirusem aktywności. Musieliśmy założyć media, zainstalować internet i telewizję kablową oraz umeblować miejsce. Było to wyczerpujące, ale jednocześnie ekscytujące. Budowaliśmy własne gniazdo, a każdy drobny szczegół wydawał się krokiem w kierunku jaśniejszej przyszłości.

Jednak nad naszym szczęściem wisiała jedna ciemna chmura: moja teściowa, Maria. Od momentu, gdy ogłosiliśmy, że kupujemy dom, była mniej niż wspierająca. Ciągle kwestionowała naszą decyzję, mówiąc, że jesteśmy zbyt młodzi i niedoświadczeni, aby poradzić sobie z odpowiedzialnością za własność domu.

Mimo jej negatywnego nastawienia zaprosiliśmy ją na śniadanie w niedzielny poranek, aby pokazać jej nasze nowe miejsce. Mieliśmy nadzieję, że gdy zobaczy, jak jesteśmy szczęśliwi, zmieni zdanie. Ale od momentu, gdy przekroczyła próg, było jasne, że to się nie stanie.

Maria usiadła przy stole śniadaniowym, dłubiąc w jedzeniu i dramatycznie wzdychając. „Nie wiem, dlaczego wy dwoje myśleliście, że to dobry pomysł,” powiedziała, kręcąc głową. „Ten dom jest za duży dla was dwojga. A co jeśli coś się zepsuje? Czy w ogóle wiecie, jak cokolwiek naprawić?”

Kasia próbowała ją uspokoić. „Mamo, mamy to pod kontrolą. Już założyliśmy wszystkie konta i media. Mamy nawet internet i telewizję kablową.”

Ale Maria nie była przekonana. „To nie o to chodzi,” warknęła. „Jesteście w tym po uszy. Zobaczycie, że będziecie mnie prosić o pomoc w ciągu miesiąca.”

Jej słowa bolały, ale staraliśmy się je zignorować. W końcu to było nasze marzenie, nie jej. Ale w miarę upływu tygodni jej przepowiednia zaczęła się spełniać w sposób, którego nie przewidzieliśmy.

Najpierw zepsuła się pralka. Potem dach zaczął przeciekać podczas silnej burzy. Każdy nowy problem był jak cios w brzuch. Wydawaliśmy pieniądze szybciej niż mogliśmy je zarobić, a nasze oszczędności topniały.

Skontaktowaliśmy się z Marią po poradę, mając nadzieję, że może mieć jakieś praktyczne rozwiązania. Ale zamiast pomóc, tylko powtórzyła swoje wcześniejsze ostrzeżenia. „Mówiłam wam, że tak będzie,” powiedziała z satysfakcją. „Powinniście mnie posłuchać.”

Jej brak wsparcia był przygnębiający, ale walczyliśmy dalej. Zatrudniliśmy fachowców i staraliśmy się nauczyć jak najwięcej o konserwacji domu. Ale bez względu na to, jak ciężko pracowaliśmy, zawsze wydawało się, że jesteśmy o krok za.

Ostatnią kroplą było zepsucie się naszego samochodu. Nie mieliśmy wyboru i musieliśmy poprosić Marię o pożyczkę na naprawę. Zgodziła się, ale nie bez sprawienia nam poczucia porażki za potrzebowanie jej pomocy.

„Może teraz zrozumiecie, że nie byliście na to gotowi,” powiedziała, wręczając pieniądze.

Jej słowa odbijały się echem w mojej głowie, gdy wracałem od mechanika. Czułem się pokonany i zawstydzony. Nasze marzenie o posiadaniu domu zamieniło się w koszmar i wydawało się, że nie ma końca w zasięgu wzroku.

Kiedy wjechałem na podjazd, zobaczyłem Kasię siedzącą na werandzie z twarzą pełną troski. Wiedziałem, że musimy znaleźć sposób na to, aby to zadziałało, ale w tamtym momencie wydawało się to niemożliwe.

Nie dostaliśmy szczęśliwego zakończenia, na które liczyliśmy. Zamiast tego zostaliśmy z domem pełnym problemów i napiętą relacją z Marią. Ale mimo wszystko nie poddaliśmy się naszemu marzeniu. Znajdziemy sposób, aby to zadziałało, nawet jeśli oznacza to robienie tego bez żadnej pomocy od niej.