Nie potrzebuję waszej troski – historia Weroniki Nowak

Nie potrzebuję waszej troski. Powtarzam to sobie w myślach, kiedy z trudem wspinam się na piąte piętro starej kamienicy na Pradze. Torby z zakupami wbijają mi się w dłonie, a kolana bolą po każdym kolejnym schodku. Siedemdziesiąt trzy lata – tyle mam, choć nigdy nie pozwalam sobie o tym myśleć. Zawsze byłam silna. Zawsze sama sobie radziłam.

– Ciociu Weroniko! – słyszę nagle znajomy głos z dołu. To Ania, córka mojej siostry, która od kilku miesięcy mieszka dwie klatki dalej. – Pomóc ci?

Zatrzymuję się i odwracam z wymuszonym uśmiechem. – Dziękuję, dam sobie radę – odpowiadam szybko, zanim zdąży podejść bliżej. Widzę w jej oczach troskę, której nie chcę. Nie potrzebuję litości, nie chcę być dla nikogo ciężarem.

Ania jednak nie ustępuje. – Ciociu, przecież widzę, że ci ciężko. Daj, zaniosę te torby.

– Powiedziałam, że dam radę! – mój głos brzmi ostrzej, niż zamierzałam. Ania cofa się o krok, a ja czuję ukłucie winy. Przecież ona chce dobrze. Ale ja… Ja nie chcę być kolejną staruszką, którą trzeba się opiekować.

Wchodzę do mieszkania i zamykam drzwi zbyt mocno. Cisza aż dzwoni w uszach. Odkładam zakupy na stół i siadam na krześle, próbując uspokoić oddech. W kuchni pachnie jeszcze wczorajszą zupą pomidorową. Przez okno wpada czerwcowe słońce, tańcząc na starych kafelkach.

Telefon dzwoni niemal natychmiast. To mój syn, Michał.

– Mamo, wszystko w porządku? – pyta bez przywitania.

– Tak, Michałku. Wszystko dobrze – kłamię odruchowo.

– Ania mówiła, że byłaś niemiła. Może powinnaś pozwolić sobie pomóc?

Zaciskam usta. – Nie jestem dzieckiem! – wybucham. – Poradzę sobie!

Po drugiej stronie słyszę westchnienie. – Mamo, martwimy się o ciebie. Jesteś sama…

– I dobrze mi z tym! – przerywam mu i odkładam słuchawkę.

Cisza wraca jak bumerang. Przechodzę do salonu i patrzę na zdjęcia stojące na półce: mój mąż Janek z młodych lat, dzieci na wakacjach nad morzem, ja z siostrą na działce pod Warszawą. Wszyscy gdzieś poszli dalej, a ja zostałam tu sama z tymi wspomnieniami.

Wieczorem dzwonek do drzwi wyrywa mnie z zamyślenia. Otwieram niechętnie. To sąsiadka, pani Zofia.

– Weroniko, zrobiłam za dużo pierogów. Może chcesz trochę? – pyta z uśmiechem.

– Dziękuję, nie jestem głodna – odpowiadam chłodno.

Widzę rozczarowanie w jej oczach. Znowu kogoś zraniłam przez swoją dumę.

Nocą długo nie mogę zasnąć. Myśli krążą wokół tego jednego pytania: dlaczego tak bardzo boję się przyjąć pomoc? Czy naprawdę jestem jeszcze taka silna? Czy może po prostu boję się przyznać do słabości?

Następnego dnia rano budzi mnie dźwięk sms-a: „Ciociu, przepraszam za wczoraj. Kocham cię i zawsze będę blisko”. To Ania.

Przez chwilę patrzę na ekran telefonu i czuję łzy pod powiekami. Może powinnam zadzwonić? Przeprosić? Ale przecież…

W południe idę do sklepu po świeże bułki. Na klatce spotykam pana Stefana z trzeciego piętra.

– Dzień dobry, pani Weroniko! Jak zdrowie?

– Dziękuję, dobrze – odpowiadam automatycznie.

– Wie pani, moja córka mówiła, że może byśmy zamówili windę dla naszej klatki…

Przerywam mu gwałtownie: – Nie trzeba! Damy sobie radę bez tych nowoczesnych wynalazków!

Pan Stefan patrzy na mnie zdziwiony i odchodzi bez słowa.

Wracam do mieszkania i siadam przy oknie. Patrzę na dzieci bawiące się na podwórku i młode matki rozmawiające ze sobą na ławkach. Kiedyś byłam taka jak one – pełna energii, otoczona ludźmi. Teraz coraz częściej czuję się jak cień samej siebie.

Wieczorem znów dzwoni Michał.

– Mamo…

Tym razem nie przerywam mu od razu.

– Może chciałabyś przyjechać do nas na weekend? Dzieci za tobą tęsknią…

Milczę przez chwilę.

– Michałku… Ja już nie jestem taka jak dawniej. Nie chcę być ciężarem…

– Mamo! Nigdy nie byłaś ciężarem! Chcemy ci pomóc, bo cię kochamy!

Słyszę w jego głosie szczerość i wzruszenie. Po policzku spływa mi łza.

Może czas przestać udawać silną? Może czas pozwolić sobie na odrobinę słabości?

Patrzę w lustro i widzę starą kobietę z upartym spojrzeniem. Ale widzę też matkę, babcię, przyjaciółkę…

Czy naprawdę tak trudno przyjąć czyjąś troskę? Czy duma jest ważniejsza niż bliskość drugiego człowieka?

Może warto czasem pozwolić sobie pomóc…