Opowiadam o tym, jak brak wsparcia ze strony męża po narodzinach naszego synka doprowadził mnie do wyczerpania i upokorzenia podczas rodzinnego spotkania. Moja bezsilność i samotność w macierzyństwie sprawiły, że zaczęłam kwestionować sens naszego małżeństwa. To historia o rozczarowaniu, walce o siebie i pytaniu, czy można jeszcze uratować rodzinę.
Opowiadam o tym, jak wyglądały moje dni na urlopie macierzyńskim, kiedy mój mąż zaczął twierdzić, że nic nie robię. To historia o niezrozumieniu, samotności i walce o szacunek w rodzinie. Może ktoś z Was przeżył coś podobnego?
W miarę jak obserwuję, jak moi rówieśnicy rozwijają się zawodowo i prywatnie, czuję, że tonę w obowiązkach. Podczas gdy inni zdają się mieć wszystko pod kontrolą, ja muszę radzić sobie sama, zastanawiając się, dlaczego mój partner pozostaje niezaangażowany.
Mimo że oboje pracujemy na pełen etat, ciężar zarządzania domem i opieki nad dziećmi spoczywa wyłącznie na mnie. Mój mąż pozostaje obojętny na moje zmęczenie i prośby o pomoc.
Wiele młodych rodzin w Polsce jest zmuszonych wynajmować mieszkania, ponieważ nie każdy może szybko zaoszczędzić na własne lokum. Czasami rodzice pomagają. Ale moja sytuacja jest zupełnie inna. Chociaż moja mama i babcia mogłyby mi pomóc, odmawiają tego. Wyszłam za mąż za Kacpra w wieku 22 lat.
– Moje wypisanie ze szpitala było inne niż wszystkie. Mój mąż, Jan, pracował i przyjechał po mnie prosto z biura. Prosiłam go, żeby wziął trochę wolnego, przynajmniej jeden dzień, ale jego szef na to nie pozwolił. Prosiłam go również, żeby przygotował wszystko na przyjście dziecka, a on zapewniał mnie, że damy radę ze wszystkim—praniem, zakupami, sprzątaniem.
Matka Rogera nie była zbyt zaangażowana w życie dziewczynek, a matka Naomii mieszkała daleko, więc rzadko się widywały. To sprawiało, że Izabela czuła się przytłoczona i sfrustrowana.
– Moje wypisanie ze szpitala było inne niż wszystkie. Mój mąż, Grzegorz, był zajęty pracą i przyjechał po mnie prosto z biura. Prosiłam go, żeby wziął trochę wolnego, przynajmniej jeden dzień, ale jego szef na to nie pozwolił. Prosiłam go również, żeby przygotował wszystko na przyjście dziecka, a on zapewniał mnie, że damy radę ze wszystkim—praniem, zakupami, sprzątaniem.
Matka Rogera nie była zbyt zaangażowana w życie dziewczynek, a matka Naomii mieszkała daleko, więc rzadko się widywały. To sprawiało, że Izabela czuła się przytłoczona i sfrustrowana.
