Zawsze myślałam, że rodzina to wsparcie. Gdy urodził się nasz synek, musiałam zrezygnować z pracy na pełen etat, a mój mąż zapewniał, że damy radę. Wszystko się zmieniło, gdy znalazłam pracę na pół etatu – wtedy usłyszałam od niego słowa, których nigdy się nie spodziewałam.
Nie mogę pracować na pełny etat, ponieważ nasze dziecko jest jeszcze bardzo małe, więc na razie muszę polegać na mężu. Kiedyś dostawał premie, które bardzo nam pomagały, ale sytuacja się zmieniła.
Po dziesięciu latach małżeństwa w końcu uwolniłam się od stereotypów wpajanych mi przez matkę, babcię i teściową na temat bycia idealną żoną. Taką, która pracuje, opiekuje się dziećmi, utrzymuje dom w czystości, gotuje pyszne posiłki i dba o to, by mąż zawsze był dobrze ubrany, najedzony i szczęśliwy. Mój mąż Michał nawet tego nie doceniał; brał to wszystko za pewnik.
