Wydawali się idealną parą, zawsze zakochani i wspierający się nawzajem. Oczywiście, mieli swoje okazjonalne kłótnie, ale kto ich nie ma? Zawsze się potem godzili. Ale nie tym razem. Co się stało? Mieli kolejną kłótnię, a ona powiedziała to samo, co zawsze: „Skoro tak się czujesz, możesz tu zostać, ale ja idę do mojej mamy!” Tym razem było inaczej.
Mój syn ożenił się z Emilią 10 lat temu. On ma teraz 38 lat, a ona 32. Mają pozornie szczęśliwe małżeństwo i dwoje dzieci. Nie widujemy ich często, ponieważ mieszkają daleko. Mają pracę, dom i obowiązki, co rozumiem. Niedawno odwiedziłam ich i zauważyłam pewne zmiany. Emilia wyglądała znacznie lepiej, przestała nosić piżamy w domu, zaczęła się malować i chodzić na siłownię.
Sara zamknęła książkę i uważnie nasłuchiwała, aby upewnić się, że się nie myli. Nie, to nie była pomyłka. Naczynia były zdecydowanie myte w kuchni. To zjawisko było rzadkością w jej domu.
Mój mąż był przystojnym, wysportowanym mężczyzną. Wysoki, zadbany i popularny wśród wielu ludzi. Staram się pamiętać go takim, aby ułatwić sobie życie. Bo teraz zmienił się nie do poznania. Pewnego dnia kosił trawnik w naszym ogrodzie i dostał udaru. Cudem przeżył. Ale stał się niepełnosprawny. Moje życie wywróciło się do góry nogami.
Był moją opoką, moją bratnią duszą, moim wszystkim. Ale po ślubie dostałam również jego matkę. I wtedy zaczęły się problemy.
Upuściła listę zakupów, on ją podniósł, ich spojrzenia się spotkały i… Podziękowała mu i odeszła do działu nabiałowego. Emilia musiała zrobić zakupy na cały tydzień, ale nie wiedziała, że ta wizyta zmieni wszystko.
Mieszkaliśmy w domu, który desperacko potrzebował remontu, ale problemy finansowe uniemożliwiały nam jakiekolwiek poprawki. W wieku dwudziestu lat wyszłam za mąż i opuściłam moje małe miasteczko.
W wieku 35 lat lekarze powiedzieli mi, że nigdy nie będę miała dzieci. Mój mąż i ja byliśmy zdruzgotani. Potem, cudownie, zaszłam w ciążę i urodziła się nasza córka. Ale gdy dorastała, nasza radość zamieniła się w niepokój.
Wyszłam za mąż za mężczyznę starszego o dwadzieścia lat, gdy miałam zaledwie 25 lat. W tamtym czasie pracowałam jako asystentka w kancelarii prawnej, gdzie on był partnerem. Pomimo dezaprobaty mojej rodziny, posłuchałam swojego serca. Teraz, po latach, czuję się odizolowana i zmagam się z trudnościami.
Pewnego wieczoru, gdy mój mąż był pod prysznicem, natknęłam się na wiadomość tekstową na jego telefonie, która zmieniła wszystko. To, co odkryłam później, było czymś, czego nigdy się nie spodziewałam. Wszystko zaczęło się, gdy postanowiłam wypić kawę w pobliskiej kawiarni.
Podjęłam trudną decyzję, aby nie mówić mężowi o mojej ostatniej podwyżce. Powodem jest to, że żyje chwilą, podobnie jak jego matka. W rezultacie często znajdują się bez pieniędzy. Zmęczyło mnie życie w luksusie przez tydzień, a potem przetrwanie na zupkach chińskich przez kolejne trzy.
Kiedy wzięliśmy ślub, byłam zdeterminowana, aby nie mieszkać z naszymi rodzicami. Wierzyłam, że ważne jest, aby budować nasze własne życie niezależnie. Ale ani mój mąż, ani ja nie byliśmy przygotowani na wyzwania, które nas czekały.
