Między dwoma światami: Historia jednej decyzji

„Nie możesz tak po prostu odejść, Michał!” – krzyknęłam przez łzy, stojąc w kuchni jego rodziców na warszawskim Bródnie. Moje dłonie drżały, kiedy ścierałam łzy z policzków. Michał stał oparty o blat, wzrok wbity w podłogę. Jego matka, pani Teresa, siedziała przy stole z założonymi rękami i spojrzeniem zimnym jak lód.

„Klaudia, uspokój się. Ślub nie jest rozwiązaniem na wszystko,” powiedziała chłodno. „Michał ma przed sobą całe życie. Nie musicie się żenić tylko dlatego, że jesteś w ciąży.”

Poczułam, jak krew napływa mi do twarzy. „Ale ja nie chcę być kolejną samotną matką! Chcę rodziny, chcę, żeby nasze dziecko miało ojca, który będzie przy mnie! Czy to naprawdę takie dziwne?”

Michał w końcu podniósł głowę. „Klaudia… ja… ja nie jestem gotowy. Wiesz, że mam teraz tę pracę na Mokotowie, nawet nie mieszkamy razem… Nie możemy tego przyspieszać.”

W tej chwili do kuchni wszedł jego ojciec, pan Andrzej. Zobaczył nas – mnie zapłakaną, Michała białego jak ściana i swoją żonę z kamienną twarzą. „Co tu się dzieje?” zapytał cicho, ale w jego głosie czuć było napięcie.

„Klaudia chce ślubu,” rzuciła pani Teresa bez emocji. „A Michał nie.”

Pan Andrzej usiadł naprzeciwko mnie i położył mi rękę na ramieniu. „Dziecko, wiem, że to trudne. Ale nawet jeśli ślub nie jest wszystkim, odpowiedzialność jest ważna. Michał, powinieneś się zachować jak mężczyzna.”

Michał spojrzał na ojca z niechęcią. „Tato, myślisz, że ślub wszystko rozwiąże? Ty też byłeś młody…”

Pan Andrzej westchnął głęboko. „Byłem młody, ale kiedy dowiedziałem się, że twoja mama jest w ciąży ze mną, nie wahałem się ani chwili.”

Wtedy poczułam się rozdarta między dwoma światami – pokoleniem naszych rodziców i naszym, gdzie nic nie jest oczywiste. Wszystko można odłożyć na później. Ale co jeśli później już nie będzie?

Odkąd dowiedziałam się o ciąży, wszystko się we mnie zmieniło. Najpierw był szok – mam dopiero dwadzieścia cztery lata! Pracuję jako nauczycielka w przedszkolu na Bródnie i zawsze marzyłam o dużej rodzinie. Z Michałem byliśmy razem trzy lata i choć nie mieliśmy wszystkiego zaplanowanego, wierzyłam, że kiedy pojawi się dziecko, pobierzemy się i zaczniemy nowe życie.

Ale Michał się zmienił. Unikał rozmów o ślubie. Zawsze miał wymówki – praca w korporacji, kredyt na mieszkanie, brak pieniędzy… A jego matka mu przytakiwała: „Klaudia to dobra dziewczyna, ale ślub to nie obowiązek.”

Zaczęłam wątpić w siebie. Może naprawdę jestem staromodna? Przecież dziś wiele par żyje bez ślubu… Ale kiedy zobaczyłam spojrzenie mojej mamy po tym, jak powiedziałam jej prawdę – ten ból i rozczarowanie – wiedziałam, że dla mnie rodzina to wszystko.

Moja mama zawsze była silną kobietą. Ojciec odszedł od nas, gdy miałam dziesięć lat i wychowywała mnie oraz moją młodszą siostrę Olę sama. Zawsze powtarzała: „Klaudia, nigdy nie pozwól mężczyźnie decydować za ciebie.” Ale teraz chciałam tylko jednego – żeby Michał powiedział „tak”.

Wieczorem siedzieliśmy z Michałem w jego pokoju. Długo milczeliśmy.

„Klaudia,” zaczął cicho, „boję się. Nie wiem, czy potrafię być ojcem. Nie wiem nawet, czy potrafię być mężem…”

Chwyciłam go za rękę. „Ja też nie wiem, czy potrafię być matką. Ale wiem jedno – kocham cię i chcę spróbować razem.”

Odwrócił wzrok. „Może byłoby lepiej… gdybyś wróciła do mamy.”

To mnie złamało. Tej nocy nie spałam ani minuty. Słyszałam przez drzwi rozmowę pani Teresy z Michałem: „Nie daj się zmusić do czegoś, czego nie chcesz.”

Następnego ranka pan Andrzej odwiózł mnie do domu. Całą drogę milczał. Gdy zatrzymaliśmy się pod moim blokiem na Targówku, spojrzał na mnie: „Klaudia, jeśli będziesz czegoś potrzebować… zadzwoń.”

W domu mama objęła mnie bez słowa. Ola zrobiła mi herbatę i usiadłyśmy razem na kanapie.

„Co teraz?” zapytała cicho.

„Nie wiem,” przyznałam ze łzami w oczach.

Następne dni były najtrudniejsze w moim życiu. Codziennie czekałam na wiadomość od Michała – choćby jedno zdanie: „Chcę być z tobą.” Ale nic nie przychodziło.

Chodziłam do pracy z ciężkim sercem. Dzieci w przedszkolu przypominały mi o moim nienarodzonym dziecku – jaki dam mu dom? Czy będę sama? Czy będę wystarczająco silna?

Pewnego wieczoru zadzwonił telefon. To był pan Andrzej.

„Klaudia,” powiedział cicho, „Michał potrzebuje czasu. Ale ja chcę ci pomóc. Jeśli będziesz chciała… możesz zamieszkać u nas.”

Byłam zaskoczona. „Ale pańska żona…”

„To moja sprawa,” przerwał mi.

Zadzwoniłam do Michała jeszcze raz. Tym razem odebrał.

„Klaudia… przepraszam za wszystko,” powiedział złamanym głosem. „Nie wiem co robić…”

„Ja też nie,” przyznałam szczerze.

I tak teraz siedzę – między dwiema rodzinami, dwoma światami i dwoma decyzjami. Nie wiem, co przyniesie jutro. Ale wiem jedno: muszę być silna dla mojego dziecka.

Czasem myślę: Czy lepiej być samą i silną czy czekać na kogoś, kto może nigdy nie wróci? Co wy byście zrobili na moim miejscu?