Moja wnuczka znika na moich oczach: Czy powinnam ją ratować przed rodzinną tragedią?

– Zosia, kochanie, co się stało? – zapytałam cicho, kiedy zobaczyłam ją skuloną na kanapie, z kolanami pod brodą i pustym wzrokiem wbitym w okno.

Nie odpowiedziała. W pokoju unosił się zapach niedopitej herbaty i nieświeżego powietrza. Z kuchni dobiegały odgłosy kłótni – głos mojej córki, Agnieszki, był ostry jak brzytwa. Słyszałam jej słowa: „Nie możesz być taka bezużyteczna! Twoja siostra daje sobie radę, a ty tylko przeszkadzasz!”. Mała Marysia płakała gdzieś w kącie.

Serce mi pękało. Byłam tu tylko gościem – babcią, która miała pomóc przy dzieciach, kiedy Agnieszka wróciła do pracy po rozwodzie. Ale z każdym tygodniem widziałam coraz więcej rys na tej rodzinnej fasadzie. Zosia chudła, jej oczy gasły. Przestała mówić o szkole, o koleżankach, nawet o swoich ukochanych książkach.

Pamiętam dzień, kiedy pierwszy raz zobaczyłam siniak na jej ramieniu. „Przewróciłam się na WF-ie” – powiedziała cicho. Nie uwierzyłam. Ale co mogłam zrobić? Przecież Agnieszka była moją córką. Zawsze była uparta, dumna i nie znosiła sprzeciwu. Po rozwodzie z Pawłem stała się jeszcze bardziej nerwowa, wybuchowa. Często wyładowywała się na dziewczynkach.

– Mamo, nie wtrącaj się – usłyszałam któregoś dnia. – To moje dzieci i wiem, co dla nich najlepsze.

Ale czy naprawdę wiedziała? Czy widziała to samo, co ja? Że Zosia coraz częściej zamyka się w łazience na długie godziny? Że Marysia zaczęła ją naśladować i bała się odezwać przy matce?

Pewnego wieczoru usłyszałam cichy płacz z pokoju dziewczynek. Weszłam bez pukania. Zosia siedziała na łóżku z poduszką przy twarzy, Marysia tuliła się do niej.

– Babciu… – wyszeptała Marysia. – Mama znowu krzyczała…

Zosia spojrzała na mnie z wyrzutem. – Nie mów nikomu – powiedziała stanowczo. – Proszę.

Czułam się rozdarta. Chciałam chronić wnuczki, ale bałam się stracić kontakt z córką. Gdyby dowiedziała się, że rozmawiam z kimś o tym, co dzieje się w domu… Mogłaby mi zabronić widywać dziewczynki.

Zaczęłam szukać pomocy po cichu. Zadzwoniłam do starej przyjaciółki, psycholożki.

– Musisz działać – powiedziała mi przez telefon. – To nie jest tylko kryzys po rozwodzie. Tu dzieje się coś poważnego.

Ale jak powiedzieć to Agnieszce? Jak przyznać się przed sobą, że moja własna córka krzywdzi swoje dzieci?

Wkrótce sytuacja stała się nie do zniesienia. Pewnego popołudnia Zosia wróciła ze szkoły jeszcze bardziej przygaszona niż zwykle. Usiadła przy stole i zaczęła rysować coś na kartce. Podeszłam bliżej – zobaczyłam ciemne plamy na jej nadgarstkach.

– Zosiu…

Odsunęła rękę i spojrzała na mnie z przerażeniem.

– Babciu, nie mów mamie…

Zrozumiałam wtedy wszystko. To już nie była tylko przemoc słowna czy zaniedbanie. To była rozpacz dziecka, które nie widzi wyjścia.

Tej nocy nie spałam ani minuty. Siedziałam przy oknie i patrzyłam na światła miasta. Myślałam o tym, jak bardzo zawiodłam jako matka i babcia. Czy powinnam była wcześniej interweniować? Czy mogłam coś zrobić?

Następnego dnia postanowiłam działać. Zadzwoniłam do szkoły Zosi i umówiłam się na rozmowę z pedagogiem. Opowiedziałam o tym, co widzę w domu Agnieszki.

– Proszę pani – powiedziała pani pedagog – to bardzo poważne sprawy. Musimy porozmawiać z matką dziewczynek.

Bałam się reakcji Agnieszki. Kiedy dowiedziała się o mojej rozmowie ze szkołą, wpadła w szał.

– Jak mogłaś?! – krzyczała przez telefon. – To twoja wina! Zawsze mnie krytykowałaś! Teraz chcesz mi odebrać dzieci?!

Przez kilka dni nie pozwalała mi przychodzić do dziewczynek. Czułam się jak najgorszy wróg własnej córki.

Ale wiedziałam, że muszę wytrwać dla Zosi i Marysi.

Po kilku tygodniach sytuacja zaczęła się zmieniać. Szkoła wezwała Agnieszkę na rozmowę z psychologiem i kuratorem sądowym. Zosia zaczęła chodzić na terapię. Marysia też dostała wsparcie.

Agnieszka długo nie rozmawiała ze mną normalnie. Przestałyśmy się widywać poza wizytami u specjalistów.

Zosia powoli wracała do siebie. Zaczęła znowu czytać książki i rozmawiać ze mną o swoich marzeniach.

Ale ja wciąż mam w sercu żal i pytania bez odpowiedzi.

Czy zrobiłam dobrze? Czy uratowałam wnuczkę przed tragedią, czy tylko rozbiłam rodzinę? Czy można być dobrą matką i babcią jednocześnie?

Czasem patrzę w lustro i pytam siebie: czy miałam prawo decydować za innych? Czy wy byście postąpili tak samo?