Jeszcze jedno wyzwanie… Historia Ani z Warszawy

— Jeszcze jeden problem… — mruknęłam pod nosem, patrząc na telefon, który wibrował już trzeci raz w ciągu minuty.

— Aniu, no chodź, proszę — błagała Kasia przez słuchawkę. Jej głos był napięty, niemal rozpaczliwy. — Nie chcę. Tam nikogo nie znam. Idź sama albo zaproś Olę, Maję — odpowiedziałam, próbując ukryć irytację. — Niedługo egzamin, trzeba się uczyć.

— Maja się uczy, Ola bez swojego Tomka nie pójdzie, a samej jest dziwnie, jakbym biegała za Wojtkiem — Kasia niemal płakała. — A czyż nie mogłabyś raz zrobić czegoś dla mnie?

Zamilkłam. W mojej głowie kotłowały się myśli: „Zawsze coś ode mnie chce. Zawsze ja muszę być tą, która ratuje sytuację”. Ale przecież to moja przyjaciółka. Może powinnam…

— Kasiu, ja naprawdę nie mam dziś siły. Mama znowu się pokłóciła z tatą, a ja muszę ogarnąć młodszego brata. Poza tym… — urwałam, bo głos mi zadrżał.

— Przepraszam, nie wiedziałam… — Kasia ściszyła głos. — Ale wiesz, ja też mam ciężko. Wojtek mnie ignoruje, a Ola ciągle gada tylko o Tomku. Czuję się taka… sama.

Sama. To słowo uderzyło mnie mocniej niż chciałam się przyznać. Ostatnio czułam się dokładnie tak samo. W domu wieczne kłótnie, w szkole presja przed maturą, a przyjaciółki coraz bardziej oddalone. Każda zamknięta w swoim świecie.

— Dobra, pójdę z tobą — powiedziałam w końcu, choć serce mi waliło jak szalone. — Ale tylko na chwilę.

— Jesteś najlepsza! — Kasia aż zapiszczała do słuchawki.

Wyszłam z domu w pośpiechu, zostawiając za sobą krzyki rodziców i płacz brata. Warszawskie ulice były szare i wilgotne po deszczu. W tramwaju patrzyłam przez okno na ludzi spieszących się gdzieś w swoich sprawach i zastanawiałam się, czy oni też czują się czasem tak zagubieni jak ja.

Kasia czekała już pod klubem. Miała na sobie nową sukienkę i nerwowo poprawiała włosy.

— Wyglądasz super — rzuciłam z wymuszonym uśmiechem.

— Dzięki… Chodźmy już, bo zaraz przyjdzie Wojtek z ekipą.

W środku było głośno i duszno. Muzyka dudniła w uszach, a tłum ludzi sprawiał, że czułam się jeszcze bardziej obca. Kasia natychmiast rzuciła się do Wojtka i jego znajomych. Zostałam sama przy barze.

— Co podać? — zapytał barman.

— Wodę poproszę — odpowiedziałam cicho.

Obserwowałam Kasię z daleka. Śmiała się głośno, próbując zwrócić na siebie uwagę Wojtka, który jednak rozmawiał z jakąś inną dziewczyną. Poczułam ukłucie żalu — czy ona naprawdę potrzebowała mnie tylko po to, żeby nie wyglądać na samotną?

Nagle podszedł do mnie chłopak z klasy równoległej — Bartek.

— Hej, Anka! Co tu robisz sama?

— Przyszłam z Kasią… Ale ona już znalazła sobie towarzystwo — wzruszyłam ramionami.

Bartek uśmiechnął się lekko.

— Też nie przepadam za tymi imprezami. Wszyscy udają kogoś innego.

Przez chwilę rozmawialiśmy o szkole, nauczycielach i planach na przyszłość. Poczułam się trochę lepiej — ktoś mnie słuchał bez oceniania.

Po godzinie Kasia wróciła do mnie roztrzęsiona.

— Aniu, idziemy stąd! — syknęła przez zaciśnięte zęby.

Wyszłyśmy na ulicę. Kasia zaczęła płakać.

— On nawet na mnie nie spojrzał! Wszystko na nic! Po co ja tu przyszłam?!

Objęłam ją niepewnie.

— Może po prostu nie jest ciebie wart? — powiedziałam cicho.

Kasia spojrzała na mnie ze złością.

— Łatwo ci mówić! Ty zawsze jesteś taka opanowana! Wszystko ci wychodzi!

Zatkało mnie. Czy naprawdę tak myśli? Przecież nie zna nawet połowy moich problemów…

— Kasiu… Ja też mam ciężko. W domu ciągle awantury, brat płacze nocami, a ja nie wiem nawet, czy zdam maturę…

Kasia otarła łzy i spojrzała na mnie inaczej niż zwykle.

— Przepraszam… Myślałam tylko o sobie.

Szłyśmy razem przez nocną Warszawę w milczeniu. Każda pogrążona w swoich myślach.

W domu rodzice już spali. Położyłam się na łóżku i długo patrzyłam w sufit. Czy naprawdę jestem taka silna? Czy ktoś widzi moje łzy?

Następnego dnia w szkole Kasia podeszła do mnie pierwsza.

— Aniu… Dzięki za wczoraj. I przepraszam za wszystko.

Uśmiechnęłam się blado.

— Może czasem warto po prostu pogadać szczerze? Bez udawania?

Kasia skinęła głową i pierwszy raz od dawna poczułam, że naprawdę jesteśmy przyjaciółkami.

Wieczorem usiadłam przy biurku i zaczęłam pisać pamiętnik:
„Jeszcze jedno wyzwanie za mną… Ale ile jeszcze przede mną? Czy kiedyś nauczę się mówić o swoich uczuciach bez strachu? Czy inni też czują się czasem tak samotni jak ja?”

Może każdy z nas nosi w sobie coś, czego inni nie widzą? Może warto czasem zapytać: „Jak się naprawdę czujesz?”