„Cieszę się, że nosisz moje dziecko, ale odchodzę”: szepnął Gerard. Na zewnątrz czekała na niego młoda kobieta

Pamiętam ten dzień bardzo wyraźnie. Słońce zachodziło, rzucając złocisty blask na nasze małe mieszkanie. Gerard stał przy oknie, odwrócony do mnie plecami, z napiętymi ramionami. Czułam, że coś jest nie tak, ale nigdy nie spodziewałam się słów, które padły z jego ust.

„Cieszę się, że nosisz moje dziecko, ale odchodzę,” szepnął ledwo słyszalnie. Na zewnątrz czekała na niego młoda kobieta, jej sylwetka była obramowana gasnącym światłem.

Jak bardzo się myliłam! W moich marzeniach, pragnieniach i przekonaniach. My, kobiety, jesteśmy od tego uzależnione. Idea idealnej rodziny, kochającego partnera i szczęśliwego zakończenia. Ale rzeczywistość ma sposób na rozbijanie tych iluzji.

Kiedy zaszłam w ciążę, mój cały świat się zawalił. Gerard i ja byliśmy razem przez trzy lata i myślałam, że jesteśmy solidni. Mieliśmy swoje wzloty i upadki, jak każda para, ale wierzyłam, że jesteśmy na dłuższą metę. Myliłam się.

Pierwszy znak był subtelny. Gerard zaczął wracać do domu późno, jego wymówki były mętne i nieprzekonujące. Był odległy emocjonalnie i fizycznie. Próbowałam z nim rozmawiać, zrozumieć co się dzieje, ale zbywał mnie mówiąc, że jest po prostu zestresowany pracą.

Potem pewnego wieczoru znalazłam wiadomość tekstową na jego telefonie. Była od kobiety o imieniu Eliza. Wiadomość była wystarczająco niewinna, ale znajomość w jej słowach i częstotliwość ich rozmów mówiły co innego. Moje serce zatonęło, ale postanowiłam to zignorować, mając nadzieję, że to tylko faza.

Ale znaki stały się niemożliwe do zignorowania. Nieobecności Gerarda stawały się coraz dłuższe, a jego uczucia do mnie malały. Byłam w szóstym miesiącu ciąży, kiedy w końcu rzucił bombę. Odchodził do Elizy.

Byłam zdruzgotana. Moje marzenia o szczęśliwej rodzinie zostały zniszczone. Czułam się zdradzona, porzucona i całkowicie samotna. Ale nie miałam sobie nic do zarzucenia. Kochałam Gerarda całym sercem i zrobiłam wszystko, co mogłam, aby nasz związek działał.

Każdy wybiera swoją drogę. Gerard wybrał Elizę, a ja musiałam poskładać kawałki mojego rozbitego życia. Urodziłam naszą córkę, Anię, bez niego u mojego boku. To było najtrudniejsze, co kiedykolwiek zrobiłam, ale nie miałam wyboru. Musiałam być silna dla niej.

Pierwsze kilka miesięcy było zamglone przez bezsenne noce, niekończące się karmienia i przytłaczającą samotność. Bardzo tęskniłam za Gerardem, ale wiedziałam, że muszę iść dalej. Musiałam być zarówno matką jak i ojcem dla Ani i nie mogłam sobie pozwolić na użalanie się nad sobą.

Znalazłam pocieszenie w wsparciu mojej rodziny i przyjaciół. Zebrali się wokół mnie, oferując swoją miłość i pomoc. Powoli zaczęłam odbudowywać swoje życie. Znalazłam pracę, zapisałam Anię do żłobka i zaczęłam cieszyć się małymi chwilami.

Ale ból zdrady Gerarda nigdy całkowicie nie zniknął. Za każdym razem gdy widziałam szczęśliwą parę, czułam ukłucie zazdrości i smutku. Zastanawiałam się co zrobiłam źle, dlaczego nie byłam dla niego wystarczająca. Ale głęboko w sercu wiedziałam, że to nie była moja wina. Gerard dokonał swojego wyboru i musiałam żyć z konsekwencjami.

Lata mijały a Ania rosła na piękną i pełną życia dziewczynkę. Była moją kotwicą, moim powodem do dalszego działania. Obserwowałam jak stawia swoje pierwsze kroki, mówi swoje pierwsze słowa i zaczyna szkołę. Każdy kamień milowy był słodko-gorzki przypomnieniem tego co mogło być.

Gerard i Eliza w końcu wzięli ślub i słyszałam przez plotki że mieli swoje własne dziecko. Życzyłam im dobrze ale nie mogłam powstrzymać uczucia żalu. Oni poszli dalej a ja musiałam poskładać kawałki.

Życie nie potoczyło się tak jak miałam nadzieję ale znalazłam siłę w mojej miłości do Ani. Była moim światłem w ciemności moim powodem do wstawania każdego dnia. I chociaż ból odejścia Gerarda nigdy całkowicie się nie zagoił nauczyłam się z nim żyć znaleźć szczęście w życiu które zbudowałam dla siebie i mojej córki.